ΖΩ...

Η Ζωή…

Ένα λουλούδι κλειστό

Μια όαση απάτητη

Μέχρι την ώρα που ανοίγεις τα μάτια σου

Και βλέπεις το θαύμα

Το θαύμα που δεν εξηγείται

Δεν είναι κόλπο ταχυδακτυλουργικό

Δεν είναι μπαλόνι χρωματιστό της γιορτής που θα σκάσει

Είναι το θαύμα που σε παρασύρει

Να φωνάξεις και να τραγουδήσεις

Να ξεχάσεις ότι μίσησες… σα να μη μίσησες ποτέ

Δεν υπάρχει πόνος, μόνο γλυκιά μελαγχολία

Δεν υπάρχει κακία, μόνο καλοσύνη

Δεν υπάρχουν εχθροί μόνο φίλοι που σου έλειψαν

Πετάς μέσα στο μεθύσι της ζωής και με το μυαλό πιο θολό από ποτέ βλέπεις τα πάντα πιο καθαρά από ποτέ

Η ομίχλη σπάει στα δυο

Και ξαφνικά υπάρχει μπροστά ένας παράδεισος που η μιζέρια τον έκανε να μοιάζει κόλαση

Τα πάντα ανοίγονται μπροστά μας με το πιο όμορφο τους πρόσωπο

Θες να ζήσεις την ομορφιά…αναζήτησε την

Μελέτησε τη… φώναξε τη με το όνομα της

Θες να ζήσεις τον έρωτα… φτιάχτον

Θα απογοητευτείς? Και?

Έζησες? Αυτό μετράει…

Η Ζωή είναι να τη ζεις… όχι να τη μελετάς

Σταμάτα να σκέφτεσαι

Σταμάτα να κλαις για τη ζωή… κλάψε για εσένα

Για να καθαρίσουν τα μάτια σου, να αδειάσει η ψυχή σου

Να έχεις χώρο και γι άλλα

Μην κλαις για αυτά που έχασες...

Τα έζησες… τι άλλο θες??

Μπροστά, μπροστά είναι η Ζωή

Θέλεις να φύγεις.. να πας που?

Αν τη μιζέρια σου πάρεις μαζί σου

Κι εκεί δυστυχία θα βρεις

Φύγε όταν είσαι χαρούμενος

Να φτιάξεις χαρά κι εκεί που θα πας

Να αφήσεις χαρά πίσω σου

Να θυμούνται το χαμόγελό σου και τα φωτεινά καθαρά σου μάτια

Αλλιώς όλοι θα σε ξεχάσουν…

Ένα βεγγαλικό μιας νύχτας ανούσιας… μιας γιορτής του τίποτα…

Και η Ζωή είναι θύμησες… θύμησες που εμείς τις φτιάχνουμε…

Διάλεξε τη χαρά από τη λύπη

Διάλεξε την αλήθεια από την ουτοπία

Διάλεξε τη θάλασσα που σε ταξιδεύει

Μη φοβάσαι τη βροχή… άστη να σε βρέξει

Μη φοβάσαι το κρύο… μη φοβάσαι τη φωτιά

Άστη να σε κάψει, άστη να σε λυτρώσει

Τι… φοβάσαι μη σε πουν τρελό?

Και?

Τρελή και ευτυχισμένη Ζω…

Τρελή και ευτυχισμένη Αγαπώ

Τρελή και ευτυχισμένη συνεχίζω…

Τρελή και ευτυχισμένη επιβίωσα από τη μιζέρια και μπήκα μέσα της και βγήκα ζωντανή

Δε με έφαγε αυτό το σαρκοφάγο…

Δεν μπόρεσε να χωνέψει την τρέλα και το γέλιο μου!!!

Και μαζί με άλλους τρελούς και παράξενους και αλλόκοτους

Και με όλους αυτούς που εσύ φοβάσαι…

Εγώ καλέ μου Ζω…

Μπορείς να συνεχίσεις να κοιμάσαι.

Γράφτηκε στις 30/05/2013, Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή