Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Ματαιότητα...




Ντύνομαι και βάφομαι,
σε μια προσπάθεια να κρυφτώ,
ή να φανερωθώ, ποιος ξέρει?
Φοράω ένα ζευγάρι τακούνια,
ποτέ δε στάθηκα καλά πάνω σε αυτούς τους διαόλους.

Απόψε όμως θα τα χορέψω,
θα σταθώ επάνω τους
τρικλίζοντας από αδυναμία και αλκοόλ.

Μόνη μου...

Ή θα σταθώ στα πόδια μου ή θα πέσω.
Οι επιλογές είναι λίγες.

Βάζω λεφτά και κλειδιά στην τσάντα.
Η νύχτα και το κρύο θα μου δείξουν το δρόμο.
Θα με βγάλουν σε κάποιο μπαρ...
Εκεί που κανείς δε θα μου δώσει σημασία.

Θα παρατηρήσω τη ματαιότητα,
η μάσκαρα και το μολύβι θα στάξουν στο πρόσωπό μου
και το κραγιόν θα μείνει επάνω στα τσιγάρα,
θα πεταχτεί με το τασάκι που θα αδειάσει.

Και έτσι κάθε προσπάθεια να κρυφτώ θα πάει χαμένη.

Μεθυσμένη και βρώμικη θα γυρίσω σπίτι.
Δε θα κάνω μπάνιο,
θα κρυφτώ κάτω από το πάπλωμα, 
θα κλάψω...

Είμαι μάταιη...

Κι εγώ...
όπως αυτοί που παρατηρούσα.
Χάνομαι στις λεπτομέρειες.
Ύπαρξη για την ύπαρξη
Ζωή πουθενά...

Θα ξυπνήσω το πρωί και θα πάω για δουλειά.
Δε θα έχει αλλάξει τίποτα.

Οι ρυθμίσεις έχουν γίνει.
Η ουτοπία έχει φτιαχτεί....

Τώρα γέλα...
Γέλα λοιπόν...
δεν κάνει να σε δουν να κλαις,
η ουτοπία δεν περιέχει δάκρυα.

Γράφτηκε 28/9/2014 από τη Mimosa Pudica,  Φωτεινή



Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Πάμε...





Με κοιτάς που γελάω ακόμα,
Με κοιτάς με απορία… πως μπορώ να το κάνω αυτό?
Όλα πάνε στραβά, όλα μοιάζουν αδύνατα πια..
Και όμως μου λες: «εσύ ακόμα γελάς»
Είναι που ακόμα πιστεύω… δεν είναι ότι ελπίζω.
Να είναι μια πίστη… πως τώρα που γκρεμίζονται όλα θα χτίσουμε κάτι καλύτερο…
Είναι μια πίστη στα φωτεινά, καθαρά μάτια που βλέπω
Μια πίστη σε αυτούς που παλεύουν ακόμα
Σε αυτούς που κάνουν όνειρα
Στα παιδιά που γεννιούνται
Σε αυτούς τους γραφικούς με τα πανό και τις ντουντούκες.
Στους έφηβους με τα φθαρμένα παντελόνια και παπούτσια και τις αγνές ιδέες.
Είναι μια πίστη στην ιστορία, πως όταν όλα κάποια στιγμή τελειώσουν, δίνουν τη θέση τους σε κάτι καινούριο.
Είναι μια πίστη σε αυτούς που ακόμα ερωτεύονται και δημιουργούν και κλαίνε αληθινά και γελάνε δυνατά…
Και τρέχουν να προλάβουν τη ζωή και μόλις κουραστούν ξαποσταίνουν πίνουν μια μπύρα και συνεχίζουν!
Είναι μια πίστη στον ήλιο που κάθε πρωί ανατέλλει…
Και έτσι γελάω και ονειρεύομαι…
Το κλάμα θολώνει τα μάτια, θολώνει την κρίση…
Γέλα… άπλωσε το χέρι σου… κράτα το διπλανό σου… πάμε…
Η μοναξιά είναι άτιμο πράγμα.. σε τσακίζει
Μη στέκεσαι μόνος… έλα πάμε στα παιδιά που γελάνε…
Δεν έχεις θάρρος? Φοβάσαι? Και?
Είσαι ατρόμητος.. απλά έχεις μάθει πως δεν είσαι!
Όλοι είμαστε, θα δεις… έλα πάμε, μας περιμένουν…
Μη με κοιτάς… απλά προχώρα..
Ο στόχος είναι εκεί… αχνοφαίνεται…
Αν προχωρήσεις θα τον δεις καλύτερα

Έλα να βαδίσουμε παρέα…

Γράφτηκε στην Αθήνα, στις 26/09/2014  από τη Mimosa Pudica... Φωτεινή...

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Τα όνειρα...



Μικρός δρόμος.... στενός δρόμος
Αυτοκίνητα...
πολλά αυτοκίνητα, μεγάλα αυτοκίνητα
Πάνε, έρχονται, κορνάρουν, μαρσάρουν.
Φασαρία.... πολλή φασαρία...

Δεν ακούς τη φωνή σου.
Το μυαλό σου σωπαίνει.
Τα όνειρά σου κρύβονται.

Που είναι? Μα που είναι?
Σίγουρα κάπου εδώ τα άφησα!
Τα έβαλα σε ένα συρτάρι για να μην τα χάσω.
.... Ίσως και να τα στρίμωξα λιγάκι.
Μα κάπου εδώ είναι! Το θυμάμαι!

Το θυμάμαι σου λέω!! Δε με πιστεύεις??
Ήταν ζωντανά και πολύχρωμα!
Είχαν ήχο και τραγούδι και πρόσωπο!

Μα η φασαρία δε με άφηνε να τα ακούσω
και ο ήλιος με εμπόδιζε να τα δω!
Και τα φύλαξα να μην τα χάσω!
Ακόμα δε με πιστεύεις?

Εδώ θα είναι , ανάμεσα στα χαρτιά και τους αριθμούς.
Ένα μικρό, νομίζω, το έβαλα στο πορτοφόλι μου!
Λες να έπεσε πουθενά?
Αχ! ήταν τόσο όμορφο όνειρο!

Να 'ξερες...

Τα όνειρά μου είχαν δέντρα και χρώμα και πουλιά!
Και βροχή, που έκανε το γρασίδι να μυρίζει!!
Θυμάσαι τι ωραία που μυρίζει το γρασίδι?

Πάλι μπερδεύομαι... Συγγνώμη..

Τα όνειρά μου είχαν γέλια και μάτια και πρόσωπο!

Μήπως τα είδες πουθενά?
Όχι ε? Δεν πειράζει, θα τα βρω όμως...

Ένα το έραψα πάνω σε ένα φουστάνι
Ένα όμορφο πράσινο φουστάνι που ανέμιζε όταν φυσούσε.
Μα δεν είναι εκεί... δεν το έραψα καλά φαίνεται.
Θα έχει γλιστρήσει μέσα στη ντουλάπα
Ήταν ντροπαλό όνειρο , κάπου θα έχει κρυφτεί.

Αχ! τα όνειρά μου ήταν ασφαλή στο μυαλό μου!
μα η φασαρία τα ενοχλούσε και είπα να τα κρύψω!
Που τα έκρυψα όμως? Δε θυμάμαι...

Θυμάμαι όμως ένα τελευταίο ζωηρό να μου φωνάζει!
" Μη με κρύβεις! Ζήσε με! Θέλω να ζήσω! "
Ήταν όμως νωρίς... δεν είχε έρθει η σειρά του....
Αυτό το έβαλα, νομίζω, μέσα σε ένα βιβλίο,
να έχει παρέα.....
Είναι πολλά όμως τα βιβλία δε θυμάμαι σε ποιο....

Σε παρακαλώ, σταμάτα τη φασαρία!
Αν σταματήσει η φασαρία θα θυμηθώ!

Τι εννοείς να φτιάξω καινούρια?
Εγώ θέλω αυτά, τα παλιά, τα μικρά, τα όμορφα!
Αν τα βρω θα τα ζήσω όλα!
Όλα σου λέω!

Λες στα καινούρια να βρω τα παλιά?
Λες ποτέ δεν είναι αργά?
Λες να ζήσω?

Καλά... θα ζήσω! θα φτιάξω καινούρια!
Μόνο σε παρακαλώ, πες τους να σωπάσουν!
Τώρα... ονειρεύομαι...




Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή. Την 1η Σεπτεμβρίου 2014 στην Αθήνα