Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Χρυσός η αιτία όλων των κακών

Στο ερωτικό ρομάντσο  " η Ωραία του Πέρα" ο Τύμφρηστος κατά κόσμον Δ. Παπαδόπουλος βάζει στο στόμα του ήρωα του, Αιμίλιου, τα εξής λόγια :

" Είμαστε μεμψίμοιροι πάντα για τα άπειρα δεινά της λίγης αυτής ζωής μας και όμως τα δεινά αυτά από εμάς τους ίδιους προέρχονται σχεδόν πάντοτε. Η δίψα του χρυσού. Να η αρχή σχεδόν όλων των δυστυχιών  και των διαφόρων εγκλημάτων! Ο πλάστης του παντός προιδόντας φαίνεται τα αποτελέσματα αυτού, έκρυψε το ολέθριο αυτό μέταλλο στα κατάβαθα της γης και μη θεωρώντας αρκετό να γιομίση το χάσμα με το χώμα, το σκέπασε και με λουλούδια, με καρπούς με πάντα τέλος, όσα μπορούσανε να ικανοποιήσουνε τις ανάγκες και τις τρυφές του κόσμου. η αχόρταστη όμως του κόσμου φιλαργυρία, μη αρκούμενη σε τόσες ευεργεσίες της θείας πρόνοιας έσπρωξεν αυτόν μέσα στην άβυσσο και, ύστερα από επίμονους κόπους, μόχθους και κινδύνους, απόσπασε από τα σπλάχνα της γης το χρυσάφι και έτσι ανακάλυψε στον εαυτό του την πηγή όλων των κακών.
Αλλά αλλοίμονο! Ποιος υπέφερε περισσότερο από την ολέθρια αυτή ανακάλυψη? Ο Έρωτας! Ναι, ο έρωτας! Δε φτάνει μονάχα μια ευαίσθητη καρδιά να αγαπάη. Αν επιθυμή κανένας ν΄απολάυση εκείνη π΄αγαπάει, αν θέλει να γίνει δική του, αν θέλει να την κάμη ευτυχισμένη, έχει ανάγκη σήμερα από χρήματα και όχι από τρυφερότητα. Ο φτωχός εραστής μπορεί να είναι αξιαγάπητος, όχι όμως και αυτυχής. Όσο πιο πολύ είναι πιστός, τόσο περισσότερο είναι και αξιολύπητος, τα δε βάσανα και η απελπισία είναι η απολαυή της ζωής του. Τι λοιπόν πρέπει να κάμη κανένας όταν είναι φτωχός και ευαίσθητος? Να μην αγαπάη? Αλλ΄ αυτό εκτός που δεν είναι στο χέρι του, είναι και φοβερώτερο από το πρώτο"
                          

" Η Ωραία του Πέρα" γράφτηκε το 1922. Σήμερα φαντάζουν αυτά που γράφονται κάπως παρωχημένα και υπερβολικά, δεδομένου ότι στο τέλος ο ήρωας πεθαίνει, δηλαδή και αυτός και η αγαπημένη του πεθαίνουν, εκείνη αυτοκτονεί επειδή την πάντρευαν με κάποιον της δικής της οικονομικής τάξης και εκείνος από τον πόνο που την έχασε.

Θα ήθελα όμως να κάνω τη σύνδεση με το σήμερα, όπως εγώ την είδα. Μπορεί να διαφωνώ με την καταγωγή του χρυσού, ξέροντας πως βρέθηκε εκεί κάτω από το χώμα και κάτω από όσα είναι χρήσιμα και αναγκαία για εμάς τους ανθρώπους, δεν μπορώ να διαφωνήσω όμως στην ουσία του πράγματος, πως δηλαδή λόγω της φιλαργυρίας και της ανάγκης για εξουσία και δύναμη  του ανθρώπου έχει έρθει ολόκληρη η ανθρωπότητα σε δεινή θέση πολλές πολλές φορές μέχρι και σήμερα.

Πόλεμοι, καταστροφές, κατατρεγμένοι και νεκροί, ερείπια που ξαναέστησαν τις ζωές τους για να τις γκρεμίσει ένας ακόμα πόλεμος, μια ακόμα καταστροφή. Και όμως ο έρωτας άνθιζε παντού, σε όλες τις εποχές, σαν τελευταία σανίδα σωτηρίας του ανθρώπου, σαν την όαση μέσα στην έρημο.

Και τώρα ακόμα και στη δική μας εποχή, που τα προβλήματα και η φτώχεια χτυπούν όλο και περισσότερους, τι μας έχει μείνει για να ελπίζουμε και να γελάμε; Πέρα από τον Έρωτα? Που μόλις φτάσει στην πόρτα μας αποκτούμε δύναμη και αντοχή να αντιμετωπίσουμε τα πάντα!!

Θα είμαστε πραγματικά τελειωμένοι μόλις σταματήσουμε να βλέπουμε τις ομορφιές που ακόμα υπάρχουν γύρω μας και ευτυχώς ο έρωτας είναι ακόμα εδώ να μας βοηθάει να τις δούμε και να παίρνουμε δύναμη να πολεμάμε για το καλύτερο!

Ας αγαπήσουμε λοιπόν και ας ερωτευθούμε τα πάντα γύρω μας! Και ας αγωνιστούμε! να είμαστε καθαροί απέναντι στα συναισθήματά μας, να τα δεχόμαστε, να τα αγκαλιάζουμε, όπως τους ανθρώπους και τη φύση γύρω μας!!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου