Κοίτα να δεις....

Κοίτα να δεις κάτι πράγματα…

Ο κόσμος γύρω μας,

Φλέγεται, ματώνει, πεθαίνει.

Πνίγεται στη θάλασσα…

Ισοπεδώνονται ιστορία και άνθρωποι από τις βόμβες…

Άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους…

Κοίτα να δεις κάτι πράγματα…

Φαντάζομαι τον εαυτό μου,

Με φόρεμα να χορεύει βαλς

Και ξάφνου η αίθουσα γεμίζει με αίμα…

Ξάφνου όλα βάφονται κόκκινα,

Τα χέρια μου είναι κόκκινα,

από το αίμα αυτών που δε βοήθησα…

Σκέφτομαι τι θα κάνω αύριο,

πως θα κοιμηθώ στο μαλακό μου κρεβάτι…

πως θα πάω για δουλειά…

βαρυγκωμώ για τη ρουτίνα,

ακούω μουσική και διαβάζω βιβλία…

Μα για δες κάτι πράγματα…

Κάποιοι εκδιώκονται από αυτή τη ρουτίνα

που τόσο αγαπούσαν…

Φοβάμαι να σκεφτώ το μέλλον μου…

Όταν το δικό τους το άρπαξαν με τη βία…

Πολεμώ με τους εφιάλτες μου,

την ώρα που εκείνοι πολεμούν με την πραγματικότητα…

Και παλεύουν και παλεύουν μέχρι να νικήσουν…

Και για δες κάτι πράγματα…

Αύριο δε θα πω τίποτα γι αυτά που σκέφτομαι…

Θα κάνω πάλι όνειρα…

Γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου φίλοι μου,

να κάνει όνειρα…

Θα σας γελάσω, θα σας τραγουδήσω…

και δε θα πω τίποτα…

Πως τα χέρια μου θέλουν να βοηθήσουν,

μα η δική μου ρουτίνα, ο δικός μου μικρόκοσμος,

πάλι θα με κερδίσουν…

Και ίσως το βράδυ δω κάποιο όνειρο,

Πως τάχα, κάπου ήμουν χρήσιμη,

πως κάπου φύτεψα ένα λουλούδι…

και άνθισε…

Κάπου ένα παιδί γεννιέται…

Κάπου ένα παιδί πεθαίνει…

Κάπου ένα χαμόγελο φωτίζει κάποιου την ψυχή,

μια αγκαλιά λυτρώνει από έναν πόνο,

ένα δάκρυ ελευθερώνει όλη την ένταση…

Και για δες κάτι πράγματα φίλε μου,

Η ζωή συνεχίζεται…

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο,

πάντα θα συνεχίζει…

Μέρα με την ημέρα,

Ώρα με την ώρα…

Καλπάζει χωρίς σταματημό…

Απόψε θα δω ένα όνειρο,

πως χορεύω μαζί της,

κάτω από γαλάζιο ουρανό, ανάμεσα σε συντρίμμια…

γύρω από λουλούδια που ανθίζουν κόντρα στον καιρό!!

Για δες κάτι πράγματα,

να κλαίω και να γελάω μαζί…

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή σήμερα 13-10-2015

Η αγάπη είναι δύναμη

Έμαθα να στηρίζομαι στα πόδια μου,

Όταν αυτά ήταν αδύναμα

και όταν λύγιζαν την πέτρα που πατούσαν.

Έμαθα να βασίζομαι στα χέρια μου,

Σε ότι αυτά μπορούσαν να φτιάξουν

Και σε όσα αυτά μπορούσαν να αγγίξουν… 

Έμαθα να μην κλαίω,

Έμαθα να πιστεύω στους ανθρώπους,

Ακόμα και όταν αυτοί με πρόδιδαν…

Έμαθα να βαδίζω μόνη μου,

στο δρόμο που εγώ χάραζα.

Και όταν με έβαζαν σε ξένο μονοπάτι.

έμαθα να περπατάω με το δικό μου βήμα...

έμαθα να κρύβω ότι νοιώθω

έμαθα να είμαι δυνατή…

να είμαι σκληρή…

έμαθα πως κάθε βράδυ

θα φέρει απλά την επόμενη μέρα…

Μα ποιος είπε πως ότι έμαθα μου φτάνει;;;

Ποιος είπε πως οι δυνατοί δε λυγίζουν;;

Ποιος είπε πως δεν έχω ανάγκη

Ένα χέρι να πιάσει το δικό  μου;

Ειλικρινά, ζεστά και με αγάπη…

Έστω για λίγο…

Δεν έχει σημασία….

Ποιος είπε πως τα φτερά δεν κουράζονται όταν πετάνε;

Ο απέραντος ουρανός είναι σαν τη ζωή…

Χρειάζεται παρέα το πέταγμα ψηλά

και οι μεγάλες αποστάσεις!

Χρειάζεται αγάπη η δύναμη, για να συνεχίσει να υπάρχει….

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή, 15-09-2015

Το παιδί και η κούκλα...

Κάποτε γνώρισα ένα παιδί…

Είχε μεγάλα μάτια που έβλεπαν στην καρδιά σου.

Μάτια που δεν ντρέπονταν να κλάψουν,

μάτια υγρά,

με βλέφαρα που έκρυβαν επιθυμίες και όνειρα.

Μάτια που έκαιγαν την ψυχή σου μόλις τα κοίταζες.

Κάποτε πάλεψα για την αγάπη αυτού του παιδιού…

Με μάτωσε με πείσμα παιδικό,

με έκανε να κλάψω, να μπερδευτώ.

Σαν παιδί ήθελε να έχει παιχνίδια

και ήμουν το δικό του…

Με στροβίλισε στα χέρια του,

με τσαλάκωσε και με έφτιαξε από την αρχή όπως με ήθελε.

Και εγώ πάλευα και πάλευα και πάλευα….

Κάποτε κέρδισα την αγάπη αυτού του παιδιού…

Και έγινα η αγαπημένη του κούκλα…

Με φρόντισε, με αγκάλιασε…

Με έκλεισε στο μαγικό του παραμύθι,

με έντυσε με βασιλικά φορέματα,

μου έβαλε στέμμα και με ανέβασε ψηλά.

Και τα μάτια μας γελούσαν…

Αυτός το παιδί και εγώ το παιχνίδι….

Αυτός το παιδί κι εγώ η κούκλα…

Με έρωτα, με πείσμα, με φωτιά,

παλεύαμε  κάθε μέρα με τους εαυτούς μας.

Μάχη στη μάχη…

Αέρας με αέρα,

Βοριάς με Νοτιά να παλεύουν…

Και δε νίκησε κανείς…

Η κούκλα έχασε το παιδί…

Κατέληξε ένα παιχνίδι σε μια σκοτεινή σοφίτα…

Το παιδί μεγάλωσε και δεν έχει πια ανάγκη…

Το παιδί έγινε άντρας…

Μα τα μάτια του αυτή τα ξέρει…

Τα μάτια του είναι ακόμα παιδικά..

Ένα πεισματάρικο παιδί με όνειρα…

Η κούκλα ονειρεύεται το παιδί που την αγάπησε…

Το παιδί τώρα ονειρεύεται νέες θάλασσες και ναυμαχίες,

την ξέχασε εκείνη την κούκλα που κάποτε πάλεψαν παρέα…

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή, σήμερα 2-7-2015

Αφιερωμένο στο παιδί της καρδιάς μου….

Κορίτσι ανέμελο..

Μου λείπει ένα κορίτσι…

Ένα κορίτσι χαμογελαστό και ανέμελο,

κάποιες μέρες το βρίσκω

και το παίρνω αγκαλιά και το χαϊδεύω,

για να μην ξαναφύγει…

Αλλά αυτό το κορίτσι είναι ατίθασο

και του αρέσουν τα ταξίδια του νου…

Δεν κάθεται σε ένα μέρος ποτέ…

Ταξιδεύει σε θάλασσες χρωματιστές,

σε ουρανούς απέραντους γαλάζιους και ασυννέφιαστους…

Σήμερα είναι εδώ μαζί μου…

Και μου λέει ιστορίες,

με μάτια χαμογελαστά που λάμπουν…

Έχει φέρει στην καρδιά μου άνοιξη,

Στη μέση του καλοκαιριού…

Αχ αυτό το κορίτσι…

Να ήξερε τι δύσκολα περνάω μακριά της…

Πως η ομορφιά δυσκολεύεται να με πλησιάσει,

και εγώ απλώνω τα χέρια για να την πιάσω,

κι ας είναι τόσο κοντά μου!

Τώρα τελευταία έρχεται πιο συχνά…

Φαίνεται κάνω καλή δουλειά,

εδώ κάτω στη γη που πατάω εγώ!

Βρήκα ωραίους φίλους γι αυτό το κορίτσι…

Παλιούς και νέους…

Βρήκα καινούρια πολύχρωμα όνειρα,

Καινούριους δρόμους που δεν ήξερε πως υπάρχουν..

Καμιά από τις δυο δεν ήξερε!!

Αυτό το ανέμελο κορίτσι που ήμουν κάποτε,

Φαίνεται να επιστρέφει…

Δεν ξέρω πόσο θα μείνει μαζί μου…

Εύχομαι να μείνει καιρό…

Φτιάχνω γύρω μου όνειρα και ταξίδια και χαμόγελα!

Που τόσο της αρέσουν!

Που τόσο μας αρέσουν!!!!!

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, σήμερα 26-06-2015

Άνοια... μπες στη θέση τους!

Η Mimosa είναι Νοσηλεύτρια… Αυτό κάνει για να ζήσει και αυτό τη ζει… Η Mimosa δουλεύει με ανθρώπους που πάσχουν από άνοια… Και κάθε μέρα γι αυτή και τους συναδέλφους της είναι μια πρόκληση.

Και αναρωτήθηκε λοιπόν… πως μπορεί να νοιώθει κάποιος με άνοια… και σχεδόν καταλαβαίνει… και θα ήθελε να πει και σε εσάς αυτό που βιώνει…

Θα σας πω λοιπόν μια ιστορία, τη δική σας ιστορία….

Ξυπνάτε το πρωί και ξεκινάτε τη ρουτίνα σας… θα φτιάξετε καφέ, θα πάτε τουαλέτα, θα βρείτε ρούχα να φορέσετε, θα σκεφτείτε τους αγαπημένους σας, θα τους δείτε, θα τους φιλήσετε, θα νευριάσετε, θα χαρείτε… Θα κάνετε όλα αυτά που θεωρείτε αυτονόητα. 

Και ξαφνικά…. Τίποτα….

Για σκεφτείτε τον εαυτό σας…

Ξυπνάτε το πρωί σε ένα άγνωστο μέρος… Μια άγνωστη ή ένας άγνωστος σας φωνάζει Μαμά, Μπαμπά, Αγαπημένε, Αγαπημένη… Ή ακόμα χειρότερα, ξυπνάτε μόνος-η, δε ένα κρεβάτι, το μυαλό σας είναι μπερδεμένο, έχετε ένα σώμα που δε γνωρίζετε ως δικό σας. Μα είστε 20 χρονών, τι δουλειά έχουν αυτές οι ρυτίδες στο πρόσωπο σας;; Γιατί τα χέρια σας δεν έχουν δύναμη να σας σηκώσουν από αυτό το κρεβάτι;; Πρέπει να πάτε στη δουλειά… Βγαίνετε στο δρόμο, όπως είστε… Ο δρόμος πια είναι άγνωστος… Αυτοκίνητα, βαβούρα, ψηλά κτίρια… στο χωριό σας όμως είχε μόνο χωράφια και δέντρα και τη γειτόνισσα που σας έλεγε καλημέρα… Μα που πήγε το λεωφορείο για το σχολείο; Που σε πήγαινε ο ευγενικός οδηγός μέχρι την άλλη πόλη;; Γιατί δεν αναγνωρίζεις κανένα πρόσωπο;;

Φόβος, σύγχυση, τρόμος…

Πως σας λένε Κυρία-ε;;

Πως με λένε;;; Και ποιος στο καλό είστε εσείς που με ρωτάτε;;

Μαμάααα-Μπαμπάαα!! Που πας;;; Μια στιγμή σε άφησα και εσύ κοιμόσουν…

Μαμά;; Γιατί με λέει μαμά, εγώ δεν έχω παιδιά, εγώ είμαι παιδί και πάω στο σχολείο…

Ανησυχία… Τι δεν πάει καλά;; Τι παιχνίδι μου παίζουν όλοι;; Ποιον να εμπιστευθώ;;

Με βία σας τραβούν πίσω στο σπίτι, έρχεται και ένας γιατρός, να σας ρυθμίσει πάλι τα φάρμακα;;

Κοιμάστε με ηρεμιστικά…

Και ξυπνάτε και μια ευγενική κοπέλα, σας λέει πως είναι η κόρη σας ή η νύφη σας… Πως γίνεται αυτό;; Αφού τα παιδιά σας είναι ακόμα παιδιά;; Ξυπνήσατε για να τα στείλετε στο σχολείο;; Μα που είναι τα παιδιά σας;;; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που καμώνονται την οικογένεια σας;;

Κοιτάτε γύρω σας και βλέπετε το σπίτι σας, την κρεβατοκάμαρα σας, η οποία έχει αλλάξει για να φιλοξενήσει τις καινούριες σας ανάγκες… οι παραισθήσεις όμως δε σας αφήνουν τα τις δείτε…

Φόβος, αγωνία, άγχος…

Τι συμβαίνει εδώ;;;

Δεν τρώτε, δεν κοιμάστε κανονικά…

Ο καιρός περνάει… δεν μπορείτε πια να αυτοεξυπηρετηθείτε…

Μια κοπέλα σας βάζει πάνα, σας γυρνάει πλευρό και από εκεί και από εδώ…

Μα τι σας συμβαίνει επιτέλους;;

Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άγνωστοι που έχουν λόγο στο κορμί σας;;;

Η οικογένεια σας, σας πήγε σε ένα κέντρο, δεν μπορούσε πια να σας φροντίζει στο σπίτι!!

Κι άλλο άγνωστοι, έχουν λόγο για όλες σας τις ανάγκες… Τρώτε με το πρόγραμμά τους… μα δεν πεινάτε…

Σας πάνε στην τουαλέτα, σας διαλέγουν τα ρούχα, σας βάζουν για ύπνο, σας δίνουν τα φάρμακα!! Και όλοι φοράνε άσπρα… Αρχίζετε να τους εμπιστεύεστε… Αυτοί με τα άσπρα ξέρουν…

Κάποιοι δείχνουν να σας αγαπούν πραγματικά… Γίνονται οι γονείς σας, τα παιδιά σας… Γίνονται οι δικοί σας άνθρωποι… Αυτοί οι ξένοι με τα άσπρα…

Τις περισσότερες φορές είναι ευγενικοί και υπομονετικοί…

Τους έχετε βρίσει, τους έχετε χτυπήσει…

Και μετά τους έχετε πει ευχαριστώ και τα έχουν ξεχάσει όλα!

Για λίγο ξεχνούν και τη δική τους κούραση!!

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica κατά κόσμον Φωτεινή, σήμερα 24-5-2015

Χειμώνας...

Αιώνιε χειμώνα μου σε δοξάζω!

Αιώνια παγωνιά μου και σκοτάδι μου σε καλώ!

Εδώ είναι η ζωή μου… πάρτη…

Τι περιμένεις;;

Στη δωρίζω απλόχερα…

Τύλιξε τη στην ατελείωτη νύχτα σου…

Κρύψ΄τη,  προφύλαξε τη… αθώωσε τη…

Πάρε με στα μαγικά κρυφά σου αστέρια,

Που τα καλύπτεις με σύννεφα βαριά…

Πάρε με στους ανέμους σου…

Ταξίδεψε με, με το βοριά σου…

Σκέπασε με, με το χιόνι σου,

Πλύνε με, με την άγρια βροχή σου…

Σκούπισε με, ,με την πάχνη του πρωινού σου…

Ακούμπησε με στα ξερά κλαριά των δέντρων που γύμνωσες….

Πάρε με στα απόκρυμνα βουνά σου,

Που από εσένα άλλος δεν πλησιάζει…

Και άσε με από εκεί να δω τον κόσμο…

Μοναχικό…

Να σε φοβάται…

Να κρύβεται σε χοντρά πλεκτά και πίσω από τζάκια και σόμπες…

Πάρε με στα ταξίδια σου….

στις θάλασσες που αγριεύεις και φουρτουνιάζεις

τύλιξε με στα κύμματα και σπάσε με πάνω στους βράχους…

το σώμα δε θα πονέσει πιο πολύ από την ψυχή…

Δρόσισε χειμώνα μου…

τη φλόγα αυτή που καίει μέσα μου…

Πάγωσε το αίμα μου,

Να μην πονάει την καρδιά μου…

Αγάπησε με χειμώνα μου εσύ…

Χάιδεψε τα μαλλιά μου,

Κράτησε το χέρι μου και πήγαινε με….

Θα κλείσω τα μάτια μου,

Θα σφαλίσω το στόμα μου…

Και θα με πας….

Αγάπησε με χειμώνα μου εσύ…

Όποιος κι αν είσαι…

Ψάξε με, βρες με….

Θα κρύβομαι μέσα σε ένα στεγνό καλοκαίρι…

Σε μια θάλασσα που με πνίγει…

Σε μια πόλη που καίγεται στο μπετόν…

Σε ένα μπαλκόνι με λίγα λουλούδια της άνοιξης…

Αγάπησε με Χειμώνα μου εσύ…

Κρύψε με,

Σπάσε με,

Αθώωσε με…..

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica κατά κόσμο Φωτεινή 3-5-2015

’Ανοιξη...

Άνοιξη ματωμένη,

μου λαβώσατε κι αυτή την εποχή…

Θέλω να σκεφτώ τη θάλασσα,

Μα σε αυτή πνίγετε ανθρώπους,

Θέλω να σκεφτώ ταξίδια, και καράβια και γαλήνια νερά,

Δελφίνια και γλάρους να πετούν…

Μα μου ματώσατε τη θάλασσα….

Μου συννεφιάζετε την άνοιξη,

Αυτή που έχω στην καρδιά μου

Και με σώζει απ τον πιο βαρύ χειμώνα…

Ψάχνω μέσα μου, σκάβω τα σωθικά μου…

Να θυμηθώ τότε που γελούσα αληθινά,

τότε που πίστεψα, θα αλλάξω τον κόσμο…

Με πείσατε πως μόνη μου μπορώ…

Κουτή…

Μόνος του κανείς τι να αλλάξει;;

Πρώτη του Μάη ξημερώνει…

Ποιος περνάει μόνος του την Πρώτη  του Μάη;;

Ποιος πάει να μαζέψει λουλούδια;;

Που το νερό που τα ποτίζει,

Είναι δάκρυα και αίμα…

Ο ήλιος πέφτει  και μου ζεσταίνει το πρόσωπο,

Ήρθε η ώρα να κατέβω από το λεωφορείο…

Ούτε ένας δε γέλασε…

Και κοίταζα τα πρόσωπά τους ώρα,

Παρακαλούσα να δω μάτια γελαστά…

Συννεφιασμένη η τελευταία μέρα του Απρίλη,

σα να ήξερε….

Ο ήλιος, η άνοιξη πρέπει πρώτα να είναι στην καρδιά μας, στο μυαλό μας…

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή 1-5-2015

Να θυμάσαι...

Μέσα στη λήθη,

στο σκοτάδι του μυαλού,

η δίνη παρασύρει μνήμες, όνειρα και ζωή.

Και αφήνει απομεινάρια,

σκόρπια από δω και από κει,

κάτι που αγάπησες,

κάτι που μίσησες,

κάτι που έκανες….

Στα μάτια σου αχνοφαίνεται…

Πως υπήρξες κάποτε αλλιώς.

Στα μάτια σου υπάρχει ακόμα η ζωή…

Ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο

που έχει απομείνει…

Ένα κόκκινο κραγιόν,

Δώρο αγαπημένης, που ξέχασες και θυμάσαι,

δίνει ακόμα χρώμα στην ύπαρξη σου….

Το μοναδικό χρώμα που βλέπεις στον καθρέφτη…

Τι να θυμάσαι άραγε;;

Τι να βασανίζει το μυαλό σου τα βράδια;;

Πόση αγάπη να έχεις στην ψυχή σου;;

Πόση αγάπη να σου δώσω εγώ;

Που τα αποθέματα μου,

καμιά φορά είναι λίγα…

Που ζητάς πράγματα,

και δεν μπορώ να στα δώσω…

Που ρωτάς,

μα δεν έχω απαντήσεις…

Που με φιλάς, σαν πρόσωπο αγαπημένο,

και ζεσταίνεις εσύ, τη δική μου καρδιά.

Που στο τέλος, γίνεσαι εσύ παρηγοριά μου.

Αυτό το κόκκινο κραγιόν να το φοράς.

Και όταν πια δεν μπορείς,

θα το κάνω εγώ για σένα…

Για να χει χρώμα η ζωή σου,

να έχουν χρώμα τα όνειρά σου…

Για να έχεις κάτι να θυμάσαι,

Ακόμα και όταν κάθε μέρα, ξεχνάς κάτι ακόμα!

Να φοράς το κόκκινο κραγιόν,

Για να έχει και η δική μου ζωή χρώμα…

Τις μέρες που κουράζομαι μαζί σου…

Και να θυμάμαι,

Πως κάποτε υπήρξες

Μάνα, κόρη, αδερφή και αγαπημένη…

Και πως ακόμα υπάρχεις,

Ειδικά τις ώρες που με χρειάζεσαι…

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή στις 4-4-2015

Αφιερωμένο, σε όσους ξεχνούν… με αφορμή τη δική μας “Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων”

Περιμένοντας...

Περιμένω καρτερικά…

Να φανεί από εκεί που έρχεται το φως,

εκείνη η αγκαλιά που θα με βγάλει από το σκοτάδι μου.

Περιμένω με ολοφάνερη αγωνία…

Εκείνα τα χέρια,

που όταν πιάσουν τα δικά μου, θα ταιριάξουν μέσα τους.

Εκείνα τα χέρια που θα με κρατήσουν δίπλα τους.

Όχι σφικτά, όχι με δύναμη.

Με τρυφερότητα και αγάπη.

Εκείνα τα χέρια που θα τα νοιώθω σα δικά μου.

Που θα μου είναι πολύτιμα και άγια.

Που θα τα φιλώ να ξαποσταίνουν…

Που θα με χαϊδεύουν να γαληνεύω,

τις ώρες που η ψυχή μου φουρτουνιάζει!

Περιμένω με καημό…

Εκείνα τα μάτια,

Που θα δουν μέσα στα δικά μου όσα κρύβει η ψυχή μου.

Εκείνα τα μάτια,

Που η μελαγχολία και η χαρά τους,

θα είναι η θρησκεία μου, το τάμα μου, η ευχή μου.

Εκείνα τα μάτια,

που γι αυτά θα χτυπάει η καρδιά μου.

Περιμένω με ολάνθιστο πόθο,

Εκείνο το στόμα, εκείνα τα χείλη,

που θα πουν και θα ρωτήσουν λίγα,

μα θα τα ξέρουν όλα.

Εκείνα τα χείλη που θα δώσουν πνοή

στα ξεχασμένα μου όνειρα.

Περιμένω καρτερικά,

Εκείνον που δε θα θελήσει να με κάνει να πιστέψω ψέμματα.

Εκείνον που θα δει ποια είμαι.

Εκείνον που θα κερδίσει αυτό που είμαι,

και θα νοιώσει περηφάνια,

τόσο για το πολύ, όσο και για το λίγο μου.

Περιμένω καρτερικά…

Και μέχρι να ρθει, θα ερωτεύομαι…

Θα πλανιέμαι και θα ονειρεύομαι.

Με δύναμη και πάθος.

Θα πέφτω και θα σηκώνομαι,

και θα είμαι εγώ…

Κι αν δεν έρθει, δεν πειράζει…

Θα κοιμάμαι κάθε βράδυ μαζί του,

σε διαφορετικό όνειρο.

Θα κάνουμε μαζί ταξίδια στο μυαλό μου…

Και το κορμί μου θα είναι απλά μια σανίδα σωτηρίας,

κάθε πρωί που θα ξυπνώ

και θα παλεύω με τον κόσμο και με τον εαυτό μου!

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή, σήμερα 30-3-2015

Στο όνειρό σου...

Επιθυμώ ένα ταξίδι,
μέσα στο μυαλό σου,
την ώρα που κοιτάς στο πουθενά και μελαγχολείς.

Θα ήθελα ένα ταξίδι μέσα στην καρδιά σου,
να την χαϊδέψω απαλά.
Να την γλυκάνω και να της πάρω κάθε πόνο.

Έστω για λίγο,
να υψωθείς στα σύννεφα,
να ξεχάσεις τα πάντα.

Ένα ταξίδι, μέσα στην ψυχή σου την ώρα που κοιμάσαι...
Να σου δώσω σε όμορφα,
όσα επιθυμείς.
Να ξυπνήσεις το πρωί και να αδράξεις τη ζωή.

Να κάνω ένα ταξίδι που ποτέ δε θα το μάθεις.
Ποτέ δεν ήμουν εκεί.

Και εγώ να πέσω για ύπνο και να σε ονειρευτώ...
Να γελάς, να αγκαλιάζεις, να μεθάς....
και ας μην είμαι εκεί...

Να ξέρω μόνο πως σου πήρα ότι σε πονάει...
για πάντα δε θα είναι,το ξέρω.
Ας είναι όμως έστω για λίγο,
όσο κρατάει ενα όνειρο...
το δικό σου.....

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή, στις 5-3-2015

Κάποια βράδια

Έρχονται κάποια βράδια,

Που η κούραση δεν είναι αρκετή για να κοιμηθείς…

Έρχονται κάποια βράδια,

Που θες να μείνεις και να κοιτάς τον ουρανό…

Μα που να τον δεις…

Και μένεις να χαζεύεις το κενό…

Βλέμμα απλανές, οι σκέψεις βουίζουν..

Θέλουν κάπου να σε βγάλουν,

μα καταλήγουν στο πουθενά.

Έρχονται κάποια βράδια,

σαν το αποψινό που θέλω να σε δω…

και η μορφή σου με ξεπερνάει…

με τυλίγει, με χαϊδεύει, με αγκαλιάζει…

Και έπειτα χάνεται…

Όπως τα σύννεφα που γίνονται βροχή,

για να επιστρέψουν εκεί που ήταν…

Έρχονται κάποια βράδια,

Που το κρεβάτι είναι κρύο και αφιλόξενο,

που το σπίτι ολόκληρο δε με χωράει…

Είναι αυτά τα βράδια,

Που είναι μόνο δικά μου…

Και αγαπώ να τα μισώ!!

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica στις 2-3-2015

βροχή.

Θες να βγούμε βόλτα στη βροχή;;

Θες να μουσκευτούμε μέχρι το κόκκαλο::

Θες να μη σκεφτούμε το αύριο για μια μέρα;;

Μονάχα για μια νύχτα, το αύριο να μην έχει σημασία!!!

Να εξαφανίσουμε την κούραση…

Θες να περπατήσουμε;

Έτσι απλά, χωρίς προορισμό! Χωρίς να κοιτάξουμε την ώρα!

Να μην κοιμηθούμε καθόλου πριν τη δουλειά!

Θες να ξεχάσουμε τη λέξη ελπίδα και τη λέξη μέλλον…

Να μη μιλήσουμε καθόλου… θες;;

Θες να με πάρεις αγκαλιά;

Χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές!!

Θες να ξεχάσουμε τον κόσμο όλο;;

Να μην υπάρχει καλό και κακό!!

Μόνο επιθυμία!

Μόνο το σήμερα!

Θες να σου δείξω εμένα;

Πως είμαι τρελή και παράφορη και παθιασμένη!!

Πες μου!! Θες να βγούμε στη βροχή;;

Αύριο θα είμαστε κρυωμένοι!

Θα βήχουμε και η μύτη μας θα τρέχει και θα είναι κόκκινη!!

Και εγώ θα γελάω! Στο λέω να το ξέρεις!

Είναι αστεία η κόκκινη μύτη!!!

Και το κρύωμα περνάει!! Δε μένει για πάντα!!

Η βόλτα στη βροχή όμως μένει!

Περίεργο… ακούω απλά τη βροχή, τη βλέπω να πέφτει από το παράθυρο…

Σε ποιον μιλάω;;

Κανείς δεν είναι εδώ να με ακούσει…

Ίσως είναι απλά μια βόλτα που πρέπει να κάνω με τον εαυτό μου…

Που τόσες φορές την έχω κάνει…

Ακόμα μια όμως…

Ίσως μιλάω σε εσένα που έχω τόσο φανταστεί…

Η βροχή σταμάτησε…

Καληνύχτα…

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή, στις 22-2-2015

Παγωνιά....

Ανάβω ένα τσιγάρο…

Έπειτα ακόμα  ένα, κι άλλο, κι άλλο…

Ένα τασάκι όνειρα σβησμένα,

Μια ψυχή στο έλεος του καιρού…

Πίνω μια γουλιά από τον καφέ

Που παλιώνει μέσα στο ποτήρι από το πρωί.

Τον σέρνω μαζί μου, για συντροφιά.

Μαζί με μια ζακέτα και τον καπνό…

Κοιτάζω από το παράθυρο..

Έξω φυσάει πολύ… κάνει κρύο…

Στην καρδιά μου κάνει περισσότερο.

Έτσι θέλω να πιστεύω, έτσι έχω φτιάξει τον κόσμο μου.

Μου χτυπάς την πόρτα, δε σου ανοίγω.

Κάνω πως λείπω, πως είμαι μακριά.

Όντως είμαι αλλού, δεν είμαι καν από εδώ.

Είμαι μια ξένη σε έναν κόσμο αφιλόξενο.

Φωνάζεις, λες θες να μπεις…

Κάνει κρύο εδώ γλυκό μου πλάσμα…

Έχει παγωνιά και τα σκεπάσματα είναι λίγα…

Εγώ δεν τα χρησιμοποιώ πια, πάλιωσαν κι όλας.

Κι εγώ το έχω συνηθίσει το κρύο…

Θα με πάρεις αγκαλιά λες…

Θα σου παγώσω τα δάκρυα στα μάτια…

Και τελικά, εμένα το κρύο μου, μου αρέσει.

Βγαίνω που και που στη ζέστη.

Ανοίγω τα χέρια μου και παίρνω αγκαλιά τον ήλιο.

Και στο τέλος καίγομαι…

Κουράστηκα φίλε μου να καίγομαι…

Αν και ξέρω θα το ξανακάνω.

Απλά απόψε, λέω να κάτσω στην παγωνιά μου…

Με τη ζακέτα μου, τα τσιγάρα μου και τα παλιά μου σκεπάσματα.

Αυτά που με προστάτεψαν όταν το είχα ανάγκη.

Αυτά που είναι δοκιμασμένα πως αντέχουν….

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica κατά κόσμον Φωτεινή, στις 20-2-2015

Αγαπώ. Αγάπησα. Θα αγαπώ.

Αγάπησα…

Αγαπώ,

Πολύ τη μοναξιά μου

που με συντροφεύει όλα μου τα χρόνια.

Που αγγίζει τα όνειρά μου με τα απαλά της χέρια,

Που κρατάει τους στόχους μου σταθερούς,

Που δε μαρτύρησε το κλάμα μου και ας μη μου σκούπισε ποτέ τα δάκρυα.

Ήταν εκεί όταν σηκωνόμουν και όταν έπεφτα,

όταν το αδιέξοδο ήταν μονόδρομος και όλες οι αποφάσεις έμοιαζαν λάθος.

Που δεν έφυγε ακόμα και όταν την έδιωχνα και την απαρνήθηκα.

Αγαπώ περισσότερο…

Τους φίλους, που ακόμα και όταν δεν μπορούσαν να καταλάβουν μου κράτησαν το χέρι.

Που στήριξαν όλες τις λάθος αποφάσεις μου..

Και ήταν εκεί να μου σκουπίσουν τα δάκρυα, ακόμα και όταν έφευγα.

Που είναι αυστηροί μαζί μου, όταν εγώ χαϊδεύω τον εαυτό μου.

Που αγάπησαν και τη μοναξιά μου, και την κατανόησαν

Και με άφησαν μόνη μαζί της όταν το χρειαζόμουν ακόμα και αν δεν τους άρεσε,

ακόμα και αν δεν τους άξιζε.

που με κοιτούν στα μάτια και βλέπουν την ψυχή μου.

Που μου έχουν δώσει ένα κομμάτι της δικής τους καρδιάς.

Αγάπησα…

Όσους ταξίδεψαν στο κορμί και στο μυαλό μου…

Και μέσα από αυτούς είδα εμένα.

Να αλλάζω, να γίνομαι γυναίκα, να γίνομαι σκληρή, ευάλωτη, τρυφερή.

Που έμαθαν να πληγώνομαι και να πληγώνω…

Που με έκαναν να ακούω μουσική και να γράφω για τον έρωτα.

Που γέμισαν τις σκέψεις μου λουλούδια και αγκάθια.

Που έκαναν τα τσιγάρα μου να καίγονται αργά και να μουσκεύονται με δάκρυα.

Άλλοτε χαράς άλλοτε λύπης.

Αγαπώ εμένα…

Και όλα αυτά που είναι κομμάτι δικό μου.

Αγαπώ τη ζωή μου και όλες τις πλευρές τις…

Και αν με ρωτήσει κανείς αν κάτι θα άλλαζα, θα έλεγα τίποτα.

Ακόμα και όταν θα πέφτω, θα αγαπώ εμένα…

Και όλους αυτούς που με έριξαν,

μα πάντα θα χρωστάω σε αυτούς που μου έδωσαν το χέρι για να σηκωθώ

και δε φοβήθηκαν να μου πουν την αλήθεια,

που δε με αγάπησαν ψεύτικα, που δε με τύλιξαν με όμορφα ψέμματα!!

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, στις 23-1-2014