Αστέρια...

Και τα αστέρια περνούν και χάνονται και σβήνουν… όχι αργά, απλά μόλις ξημερώσει. Και εσύ με είπες αστέρι. Κάποια νύχτα ίσως με συνάντησες και με είδες να λάμπω, μα όσο ξημέρωνε ξεθώριαζα και μόλις νύχτωσε πάλι δε με έβρισκες. Εγώ ήμουν στην ίδια θέση και σε περίμενα. 

Μα ο κόσμος είναι μεγάλος όσο και ο ουρανός. Και δεν μπορούσες να με βρεις ξανά. Σου έγνεφα και προσπαθούσα να λάμψω όπως πριν. Μόνο που έλαμψα γιατί εσύ με κοίταξες, πήρα φως από τη ματιά σου. Και τώρα απομένω άλλο ένα αστέρι μέσα σε όλα τα άλλα….

Τρεμοσβήνω, την ημέρα κοιμάμαι και περιμένω να νυχτώσει και βάζω τα δυνατά μου, αλήθεια προσπαθώ…. Να λάμψω να με δεις ξανά. Και εγώ σε βλέπω να γελάς, να χορεύεις και να ξεχνάς αυτό το άστρο που κοίταξες μια φορά…

Δεν είναι ανάγκη απλή, δεν πρόκειται για ικανοποίηση και εγωισμό. Κάποιοι γεννιούνται και λάμπουν μόνοι τους. Είναι αυτόφωτοι. Και κάποιοι άλλοι μπορούν να λάμψουν μονάχα όταν κάποιος προσέξει πως υπάρχουν και δώσει αξία στο ιλαρό τους φως.

Και μπορεί να τους κοιτάξουν πολλοί και να μη λάμψουν ποτέ για κανέναν… παρά μόνο γι αυτό τον ένα που μπορούν να σπαταλήσουν όλη τους τη λάμψη απλά για ένα βράδυ που θα τον δουν να γελάει.

Ξανακοίταξέ με για εσένα κρατώ το φως μου…

Πες αστέρι ξανά και εγώ είμαι εδώ

Κοίτα, σε παρακαλώ….

 Κοίτα προς τα εδώ… 

μη με ξεχνάς….

Γράφτηκε 30/05/2014 στην Αθήνα, από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή