Άβυσσος

Όταν το στομάχι σφίγγεται,

τα χέρια παγώνουν,

η κρίση θολώνει,

τα πόδια μοιάζουν να μην κινούνται.

Αυτό είναι ο τρόμος…

Και ο τρόμος είναι σαν την άβυσσο.

Σε τρώει, σε καταπίνει αχόρταγα.

Πίνει τις πιο καλές στιγμές σου γουλιά γουλιά.

Μαραίνει κάθε ευτυχία σαν το θάνατο.

Σε τυλίγει ζεστά και σε παίρνει μαζί του…

σε μονοπάτια που δε θες να πας..

σου μαθαίνει τη θλίψη..

σε κάνει ατρόμητο γιατί πρέπει να επιβιώσεις.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τα βγάλεις πέρα μαζί του.

Μαθαίνεις να μην αφήνεσαι ποτέ…

Φοβάσαι να γελάσεις, γιατί ξέρεις…

κάθε χαμόγελο στο τέλος θα το πληρώσεις ακριβά.

Και καταστρέφεις με μανία ότι φτιάχνεις,

για να μην προλάβει να το κάνει εκείνος.

Γίνεσαι έρμαιο του, υποδουλώνεσαι σχεδόν με υπακοή…

Κάνεις ότι σου λέει, και γκρεμίζεις….

Και όταν γκρεμίζεις πονάς, πονάς πολύ…

Βουβά, ανήμπορα, μάταια…

Και το μόνο που θες είναι ένα ζεστό χέρι,

Να πιάσει το δικό σου την ώρα που διαλύεις τα πάντα.

Και να σε σταματήσει,

να σε κάνει να πάψεις να φοβάσαι,

να σε κάνει να νοιώσεις σιγουριά.

Να σε γεμίσει αγάπη, που δε θα στην πάρει πίσω.

Γιατί αν την πάρει ο τρόμος θα δικαιωθεί ξανά.

Έχουν υπάρξει αρκετά τέτοια χέρια.

Που σε έκαναν να αφεθείς…

Και τότε έπεσες βαθύτερα,

και το θυμάσαι… και το θυμάται και ο τρόμος μέσα σου…

και το εκμεταλλεύεται…

Γελάει χαιρέκακα σε μια γωνία…

πάντα είναι εκεί και παρακολουθεί,

και σχεδόν πάντα δικαιώνεται…

Δε θα σε δικαιώσω ξανά…

Ποτέ ξανά…

Χρόνια ζω στην τρέλα σου,

χρόνια με κυβερνάς…

χρόνια τώρα με ορίζεις, με καταστρέφεις και με ξαναγεννάς.

Μουδιάζεις το μυαλό μου και ορίζεις τη σκέψη μου…

Είσαι ο πιο πιστός μου σύντροφος,

Το πιο σκληρό μου ναρκωτικό…

Μα τέρμα, σήμερα ήταν η τελευταία σου φορά που με πάτησες…

Ήταν η τελευταία φορά που με έκανες να κλάψω…

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή, σήμερα 11-12-2014

Τα εξώφυλλα σου...

Χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια βιβλία,

όλα έχουν γραφτεί με ένα σκοπό…

να μιλήσουν για όσα νοιώθει ο άνθρωπος.

Μα να μιλήσουν γιατί;;

Όταν κάθε μέρα είναι διαφορετική,

όταν ξυπνάς από ένα καινούριο όνειρο…

Περιγράφουν, αναλύουν, φιλοσοφούν.

Ντύνονται με όμορφα εξώφυλλα και εικόνες…

Ανοίγουν τα φτερά τους σαν παγώνια,

Να εντυπωσιάσουν…

Αγοράζεις ένα βιβλίο για το εντυπωσιακό του, καλοδεμένο εξώφυλλο,

Για την όμορφη γραμματοσειρά, και τις παχιές μυρωδάτες σελίδες.

Και μένει στη βιβλιοθήκη και όταν το διαβάσεις απογοητεύεσαι.

Δε φταίει το βιβλίο όμως,

Φταίει ότι φαντάστηκες γι αυτό…

Τι σημασία έχουν λοιπόν τα εξώφυλλα και η ωραία γραμματοσειρά,

Όλα τα στολίδια που του έχουν φορτώσει;;

Όταν καμμία ουσία δεν έχει για εσένα;;

Πόσο σπουδαίο είναι το εξώφυλλο να μην έχει σημασία..

Μόνο το περιεχόμενο, μόνο ότι αξίζει,

Και ότι μένει αφού εκείνο φθαρεί και γεράσει

Και χάσει τη λάμψη του και το άρωμα του έχει γίνει μεστό,

Γιατί έχει παλιώσει, τόσο όσο πρέπει κάθε φορά.

Και η ομορφιά του είναι ανεξήγητη και εξαρτητική,

Όταν αυτό σε συνοδεύει σε ώρες μοναξιάς και απόγνωσης,

σε στιγμές ευτυχίας και τρέλας…

Βιβλία είναι οι άνθρωποι…

Τους βάζεις στη ζωή σου κάποιες φορές για το όμορφο εξώφυλλο…

και όταν πια δεν έχουν σημασία τους στοιβάζεις, τους χαρίζεις…

Πόσο σπουδαίο είναι να διαλέγεις τους ανθρώπους από την ουσία…

πόσο σπουδαίο είναι να μη χρειάζεσαι τα εξώφυλλα…

πόσο σπουδαίο να μπορείς να δεις την ψυχή,

να εκτιμήσεις τα αισθήματα,

να κλάψεις σε μια αγαπημένη αγκαλιά,

να γελάσεις σε ένα αληθινό πρόσωπο,

που θα σε συνοδεύσει, όπως το αγαπημένο σου βιβλίο,

πάντα και παντού, ακόμα και όταν δεν είναι μαζί σου!

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή στις 7-12-2014

Στάσου...

Σε σκέφτομαι και τρομάζω,

Από αυτό που ένοιωσα όταν σε είδα να φεύγεις.

Γιατί δεν έτρεξα να σε προλάβω,

Και αν σε προλάβαινα δεν ξέρω τι θα σου έλεγα.

Μπορεί να σου έλεγα απλά ¨στάσου¨

Χωρίς να σου δώσω κάποιο λόγο να το κάνεις.

Είμαι μικρή και γίνομαι μικρότερη.

Μπροστά στον φόβο.

Και χρειάζομαι μια φωνή να μου πει να μη φοβάμαι.

Αλλά ποιον να φορτώσεις με μια τέτοια ευθύνη;

Πώς να ζητήσεις κάτι…

Όταν δεν ξέρεις πώς να το ονομάσεις;;

Πως λες ¨ άσε με να σε φροντίσω¨ ,

Όταν σε τρομάζει ο εαυτός σου;

Αυτό που έγινες και ο καθρέφτης το βλέπει σωστό.

Μα κάπου μέσα σου ξέρεις πως δεν είναι.

Προσπαθείς να θυμηθείς που ήσουν,

Να ξεκινήσεις από την αρχή.

Μα δε θυμάσαι…

Σε βαραίνει σαν πέπλο της νύχτας,

Ένα σκοτάδι λησμονιάς.

Τι ήθελες; Που ήσουν; Πως έφτασες εδώ;

Που θα πας αύριο; Θα κρύβεσαι για πάντα;

Έως πότε θα γελάς στον κόσμο;

Σπάσε, δεν είναι κακό να τσακίζεις καμιά φορά!!

Ή μήπως είναι;

Και ποιος ξέρει πια;

Κουβαλώ το χαμόγελό μου μαζί μου,

Όπως η χελώνα το καβούκι της.

Κρύβομαι στο χαμόγελό μου με επιτυχία.

Όταν χαμογελάς σε ξεχνούν όλοι.

Όταν χαμογελάς, απλά είσαι εκεί,

Δεν βαραίνεις κανέναν, δε ζητάς τίποτα.

Γελώ γιατί θέλω, γελώ γιατί μου αρέσει…

Απλά θέλω να τσακίσω, θέλω να λυγίσω…

Έχω όμως ανάγκη να ξέρω,

Πως μόλις σηκωθώ θα είμαι πάλι εγώ.

Πως δε θα με κοιτάξεις με λύπη.

δε θα είμαι λιγότερο δυνατή αν κλάψω,

απλά θα είμαι ο εαυτός μου.

Τον αντέχεις;;

Θες να τον δεις;;;

Και τότε θα μπορώ να σου πω,

Άσε με να φροντίσω όλες τις πληγές σου.

Και σου υπόσχομαι, δε θα σου ανοίξω άλλες.

Απλά άσε μου λίγο χώρο να λυγίσω

Και να μπορώ να σου δώσω λόγο να σταθείς και να με κοιτάξεις…

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica  κατά κόσμον Φωτεινή, σήμερα 18.11.2014

Νόμιζα...

Κι εγώ που νόμιζα,

Πως τη ζωή μου την ορίζω εγώ γελάστηκα…

Κανόνες, ηθική και στερεότυπα..

Τόσο βαθειά μέσα μου.

Τα τινάζω ένα ένα

Μα σαν το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας,

Μόλις κόψω ένα, βρίσκεται κι άλλο στο δρόμο μου.

Προσπαθώ, αλήθεια προσπαθώ

Και φοβάμαι, φοβάμαι πολύ.

Πως όλη αυτή η κίνηση θα καταπιεί και εμένα

Και όλα αυτά που πιστεύω σήμερα

Θα είναι ιστορίες να θυμάμαι

Τα βράδια της μοναξιάς μέσα στο πλήθος

Που θα του μοιάζω τόσο που θα με πληγώνει

Φοβάμαι πως θα γίνω ότι φοβάμαι

Συμβιβασμός…

Η λέξη που μπορεί να μου παγώσει την ψυχή.

Φωνές που με καλούν να μοιάσω, να αλλάξω, να αρνηθώ, να ξεχάσω…

Ένας κόσμος που αν δεν του μοιάζεις σε διώχνει

Και σε στέλνει σε έναν άλλο υπέροχο

Που όλοι διαφέρουν μεταξύ τους και ζουν ευτυχισμένοι

Εκεί όπου η μοναχικότητα είναι ευλογία

Και οι λέξεις έχουν νόημα

Και βγαίνουν από στόματα αληθινά…

Λένε αλήθειες, ακόμα και τα ψέμματα είναι αληθινά.

Εκεί που δεν υπάρχει καλό και κακό

Σωστό ή λάθος…

Δεν υπάρχουν δάκτυλα να σε δείχνουν με περιφρόνηση

Εκεί που το λίγο σου έχει αξία όπως και το πολύ…

Εκεί που δεν είναι ντροπή να πεις δεν ξέρω…

Εκεί που ο εαυτός σου μπορεί να ανήκει..

Αυτό δεν έχει αξία?

Κόσμος αληθινός ή κόσμος φαντασιακός,

Τι σημασία έχει?

Αν δεν ονειρευτείς τον κόσμο πως θα τον φτιάξεις?

Κι αν δε φτιάξεις λίγο από εσένα,

Αν δε μάθεις εσένα,

Αν δεν απογοητεύσεις εσένα

Πως θα αλλάξεις τον κόσμο?

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, σήμερα 10-11-2014

Η θάλασσά μου...

Τη θάλασσα εγώ την έχω μέσα μου...
τη φουρτούνα και τη γαλήνη της!

Τη θάλασσα μου εγώ την τρέφω
με αέρα και με ήλιο...

Τη θάλασσα μου εγώ την προσκυνώ
όπως τα μάτια σου...

Τη θάλασσα μου την αγαπώ
όπως αγαπώ τα λόγια σου...
όταν αυτά χαϊδεύουν
και όταν αυτά πονάνε...

τη θάλασσα μου εγώ
τη γιατρεύω...

τις φτιάχνω λιμάνια και κόλπους και σπηλιές

Να κρύβεται, να γαληνεύει και να ξεσπάει...

Η θάλασσα μου παίρνει το χρώμα σου...

Δεν είναι μπλε, μήτε πράσινη, μήτε διάφανη...

Τη θάλασσά μου εγώ στη χαρίζω...
Για 'σενα τραγουδήσανε τα κύματά της...
Για 'σενα κόπασε η φουρτούνα της...

Η θάλασσα μου είναι παράλογη..
Μα η θάλασσα μου είναι δυνατή...

Η θάλασσά μου έχει καρδιά...
και χτυπά και χτυπά και χτυπά...

Η θάλασσά μου με καλεί
στα πιο μακρινά ταξίδια του νου...

Η θάλασσα μου κάνει όνειρα!
Τα ακούς?

Η θάλασσά μου λέει τραγούδια!
Τα ακούς?

Η θάλασσά μου ξεχειλίζει!
Μπορείς να τη δεις?

Η θάλασσα μου τώρα μου κόβει τη μιλιά!

Η θάλασσα μου και αύριο θα είναι εδώ!

Τώρα νυχτώνει... Σιωπή...
Η θάλασσά μου αφουγκράζεται να σε ακούσει!

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica κατά κόσμον Φωτεινή σήμερα 4/11/2014

Κάτι....

Υπάρχουν κάποιες φορές που θέλεις κάτι τόσο πολύ, σχεδόν απεγνωσμένα. Αυτή η επιθυμία κατακλύζει όλο σου το είναι. Μια αίσθηση ότι ποτέ δε θα ολοκληρωθείς, ποτέ δε θα σταματήσεις να έχεις ανάγκη αυτό το κάτι. Το Μεγάλο σου Κάτι.
Και όσο κρατάει η επιθυμία, σιγά σιγά ξεχνάς τι είναι αυτό που θες, ξεχνάς τι σε τράβηξε τόσο κοντά του αρχικά. Το υποκείμενο έχει χαθεί, το έχει ρουφήξει όλο μέσα του, αυτό το συναίσθημα, αυτή εν αγωνιώδης μάχη να το κατακτήσεις, να το κάνεις δικό σου.
Προτού όμως το καταλάβεις, έχεις γίνει εσύ δική του. Υπάρχεις για να πολεμάς να κατακτήσεις, χωρίς να έχει σημασία τι είναι αυτό, βάζεις όλες σου τις δυνάμεις, αφιερώνεις όλο σου το χρόνο, αναπνέεις για να καταφέρεις αυτό που μοιάζει ακατόρθωτο και που χωρίς αυτό πορεύεσαι μισή.
Όλα μοιάζουν λίγα, μικρά και ανώφελα. Η τρύπα αυτή στην καρδιά και στο μυαλό δεν μπορεί να καλυφθεί με ημίμετρα, πάντα είναι όλα λίγα... οι στιγμές είναι μικρές και ανούσιες, γιατί εσύ δεν είσαι εκεί. Εσύ φαντασιώνεσαι πως θα ήταν αν ζούσες με αυτό το κάτι, με αυτή τη συγκεκριμένη συνθήκη που έχεις συνάψει με τον εαυτό σου και ακόμα δεν έχεις καταφέρει να την εφαρμόσεις.
Τελικά αυτό το Κάτι έρχεται... αυτό που ζητούσες τόσο καιρό είναι εκεί. Έχεις θυσιάσει ώρες, μέρες και νύχτες να το σκέφτεσαι και πως θα ήταν να ζεις με αυτό. Έχεις θυσιάσει ανθρώπους, έχεις θυσιάσει ακόμα και εσένα. Και τώρα είναι εδώ και εσύ μπορείς να αφοσιωθείς σε αυτό και να αναπληρώσεις και όλες τις στιγμές που έχασες, αφού τώρα πια λογικά θα έπρεπε να είσαι χαρούμενη, ευτυχισμένη, πλήρης....

Παρ όλα αυτά... κενό, τίποτα....

Αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνει αυτό... αναρωτιέσαι ακόμα και για αυτό που ήρθε, που το έκανες να έρθει , που πάλεψες τόσο γι αυτό... "Αυτό ήταν? Γι αυτό πάλευα?"

Πάλι κενό... χειρότερα από πριν.... Τόσοι αγώνες... τόση αγωνία, τόσες θυσίες... για ποιο λόγο?

Μα δε στο ζήτησε κανείς!!!

Και όμως... δε φταίει το Κάτι που στάθηκε ανεπαρκές μπροστά στις προσδοκίες σου... Τόσο καιρό δε ζούσες για να έρθει, ζούσες για να παλεύεις. Αυτή η προσπάθεια σε κατέκλυσε, αφοσιώθηκες τόσο πολύ στην πάλη που ξέχασες τον λόγο που αρχικά ξεκίνησες, δεν είχε καμία σημασία τελικά το τι, το πότε, το πως. Το μοναδικό που είχε σημασία ήταν το ότι βρισκόσουν σε αυτή την κίνηση. Το γεγονός ότι είχες ένα καρότο να κυνηγάς...

Υπήρχαν πολλά γύρω σου για να ψάξεις, να βρεις, να αγαπήσεις... και όμως τα έκανες όλα πέρα θεωρώντας πως είναι πολύ μικρά, πολύ λίγα για εσένα. Ήταν τελικά?

Άφησες τα πάντα πίσω σου... φρόντισες να απομακρύνεις ότι θα ήταν "εμπόδιο" στο δύσκολο δρόμο σου.... Και τελικά αυτό που πήρες ήταν ένα κενό πουκάμισο... Δεν είχε πρόσωπο, δεν έφερε μαζί του δώρα... ή έφερε το μεγαλύτερο...

Κι άλλο πρόβλημα... τώρα που ήρθε και είναι εδώ τι θα το κάνεις, πως θα του φερθείς? Θυμάσαι? και όλα τα υπόλοιπα που έδιωξες κάποια στιγμή είχες αγωνιστεί για να τα πετύχεις... και όμως σχεδόν με ευκολία τα έβαλες στην άκρη.

Θα κάνεις τα ίδια ξανά?

Φαινομενικά οι επιλογές είναι δυο... βασικά έτσι έχεις μάθει να κυκλοφορείς και να ζεις... άσπρο-μαύρο, κρύο-ζέστη.....

Πλέον όμως δε γίνεται έτσι, δεν μπορείς να το κάνεις... νοιώθεις προδωμένη και ταυτόχρονα προδότρα.... ότι βάδιζες σε λάθος δρόμο... ξαφνικά νοιώθεις τη θερμοκρασία να αλλάζει και βλέπεις γύρω σου χρώματα... καινούριος κόσμος... σε φοβίζει! Ήταν πάντα τόσο εύκολο να ζεις με τους δικούς σου κανόνες, στο δικό σου κόσμο....

Τι θα κάνεις τώρα? Που θα πας?

Κοιτάς γύρω σου... Τόσοι πιθανοί δρόμοι να ακολουθήσεις... έχεις χάσει πολύτιμο χρόνο και θέλεις να τους εξερευνήσεις όλους... Πάλι η επιθυμία.... φοβάσαι μη σε κατακλύσει ξανά...

Κλείνεις τα μάτια, πετάς ένα κέρμα... κορώνα ή γράμματα... όπου σε βγάλει...

Τώρα ξέρεις... όποιο δρόμο και να πάρεις το βασικό είναι να κρατήσεις τον εαυτό σου, την ακεραιότητά σου. Τα μάτια σου και την ψυχή σου ανοικτά... Όχι άλλες παρωπίδες!

Μα γιατί σε κάποιο σημείο της ζωής σου τις φόρεσες? Θυμάσαι ακόμα... κάποτε δεν ήσουν έτσι... Μήπως σου τις φόρεσε κάποιος άλλος? Και αν ναι, γιατί τον άφησες?

Φταις.... ξέρεις πρέπει να αλλάξεις... και για να το κάνεις πρέπει να ξεχάσεις και να θυμάσαι ταυτόχρονα... Δύσκολο... πολύ δύσκολο... Και???

Συνεχίζεις...

Το κέρμα έπεσε, η αφετηρία ορίστηκε... Τώρα περπάτα...

Με τα μάτια ανοικτά!!! Με την καρδιά ανοικτή.... Μην το ξεχνάς αυτό!!!!

Προχώρα... Ακούς.... Προχώρα.....


Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica κατά κόσμον Φωτεινή, σήμερα 1//11/2014

Ο έρωτας και το μαραμένο λουλούδι....

Ζωή χωρίς έρωτα..
ένα μαραμένο λουλούδι.
Όλες οι λιακάδες του κόσμου δε φτάνουν
να ζεστάνουν το κορμί.
Το χώμα της ζωής ποτίζεται μονάχα,
από το νερό του έρωτα.
Από τα δάκρυα της χαράς και της θλίψης.
Οι ρίζες του σώματος τρέφονται από χάδια
που χέρια αγαπημένα δωρίζουν απλόχερα.
Τα πέταλα της ψυχής στέκονται ζωηρά
από λόγια αγάπης, στοργής και φροντίδας.
Χωρίς Έρωτα....
η ψυχή μένει κενή...
γερνά....
Πορεύεται με κούφιες αναμνήσεις,
δίχως πρόσωπο, ελάχιστη σημασία έχει πια το πρόσωπο.
Αναμνήσεις από χάδια και φιλιά
στον καιρό της ακμής.
Ευγνωμονείς και μισείς τα χάδια αυτά της ψυχής,
γιατί σου έμαθαν τι υπάρχει
και σαν αχόρταγο παιδί θέλεις κι άλλο!
Τα χάδια τα φθηνά,
πληγή μεγαλύτερη...
την ώρα που μόνη ξυπνάς
λαβωμένη από μια αιχμηρή ελπίδα,
πως κάτι θα έβρισκες στο λιγότερο,
από αυτό που ονειρεύτηκες πως θα είχες.
Ένα μεθύσι δυο στιγμών...
Αυτής που γεύτηκες
και αυτής που ευχήθηκες να ξεχάσεις...
Μένεις με τα πόδια δεμένα στη γη,
και προσμένεις....
Και όσο προσμένεις, πονάς
γιατί ότι φαντάζεσαι ποτέ δε θα ρθει...
Ελπίζεις πως κάποιος θα ποτίσει την ψυχή σου
πριν τελείως μαραθεί, πριν τελείως ξεχάσει...
Μα η ελπίδα και η προσμονή,
σκοτώνουν τον Έρωτα!
Κοιτάς τον ουρανό με λαχτάρα,
και τότε αρχίζει η βροχή!
Μη σκέφτεσαι τι θα γίνει μετά κουτή!
Δροσίσου... γεύσου....
Ο Έρωτας θα έρθει...
όταν πάψεις με τόση αγωνία να περιμένεις!
Ίσως να ναι κι αυτός ένα μαραμένο λουλούδι,
που οι ρίζες παρέα θα γίνουν πιο δυνατές
και θα ορθώσετε μαζί ανάστημα!
Τα χρώματα σας θα λάμψουν μαζί
και όλη τη δύναμη θα χετε
να παλέψετε όλου του κόσμου το γκρι!!

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica κατά κόσμον Φωτεινή στις 22/10/2014 στην Αθήνα

Ματαιότητα...

Ντύνομαι και βάφομαι,
σε μια προσπάθεια να κρυφτώ,
ή να φανερωθώ, ποιος ξέρει?
Φοράω ένα ζευγάρι τακούνια,
ποτέ δε στάθηκα καλά πάνω σε αυτούς τους διαόλους.

Απόψε όμως θα τα χορέψω,
θα σταθώ επάνω τους
τρικλίζοντας από αδυναμία και αλκοόλ.

Μόνη μου...

Ή θα σταθώ στα πόδια μου ή θα πέσω.
Οι επιλογές είναι λίγες.

Βάζω λεφτά και κλειδιά στην τσάντα.
Η νύχτα και το κρύο θα μου δείξουν το δρόμο.
Θα με βγάλουν σε κάποιο μπαρ...
Εκεί που κανείς δε θα μου δώσει σημασία.

Θα παρατηρήσω τη ματαιότητα,
η μάσκαρα και το μολύβι θα στάξουν στο πρόσωπό μου
και το κραγιόν θα μείνει επάνω στα τσιγάρα,
θα πεταχτεί με το τασάκι που θα αδειάσει.

Και έτσι κάθε προσπάθεια να κρυφτώ θα πάει χαμένη.

Μεθυσμένη και βρώμικη θα γυρίσω σπίτι.
Δε θα κάνω μπάνιο,
θα κρυφτώ κάτω από το πάπλωμα, 
θα κλάψω...

Είμαι μάταιη...

Κι εγώ...
όπως αυτοί που παρατηρούσα.
Χάνομαι στις λεπτομέρειες.
Ύπαρξη για την ύπαρξη
Ζωή πουθενά...

Θα ξυπνήσω το πρωί και θα πάω για δουλειά.
Δε θα έχει αλλάξει τίποτα.

Οι ρυθμίσεις έχουν γίνει.
Η ουτοπία έχει φτιαχτεί....

Τώρα γέλα...
Γέλα λοιπόν...
δεν κάνει να σε δουν να κλαις,
η ουτοπία δεν περιέχει δάκρυα.

Γράφτηκε 28/9/2014 από τη Mimosa Pudica,  Φωτεινή

Πάμε...

Με κοιτάς που γελάω ακόμα,

Με κοιτάς με απορία… πως μπορώ να το κάνω αυτό?

Όλα πάνε στραβά, όλα μοιάζουν αδύνατα πια..

Και όμως μου λες: «εσύ ακόμα γελάς»

Είναι που ακόμα πιστεύω… δεν είναι ότι ελπίζω.

Να είναι μια πίστη… πως τώρα που γκρεμίζονται όλα θα χτίσουμε κάτι καλύτερο…

Είναι μια πίστη στα φωτεινά, καθαρά μάτια που βλέπω

Μια πίστη σε αυτούς που παλεύουν ακόμα

Σε αυτούς που κάνουν όνειρα

Στα παιδιά που γεννιούνται

Σε αυτούς τους γραφικούς με τα πανό και τις ντουντούκες.

Στους έφηβους με τα φθαρμένα παντελόνια και παπούτσια και τις αγνές ιδέες.

Είναι μια πίστη στην ιστορία, πως όταν όλα κάποια στιγμή τελειώσουν, δίνουν τη θέση τους σε κάτι καινούριο.

Είναι μια πίστη σε αυτούς που ακόμα ερωτεύονται και δημιουργούν και κλαίνε αληθινά και γελάνε δυνατά…

Και τρέχουν να προλάβουν τη ζωή και μόλις κουραστούν ξαποσταίνουν πίνουν μια μπύρα και συνεχίζουν!

Είναι μια πίστη στον ήλιο που κάθε πρωί ανατέλλει…

Και έτσι γελάω και ονειρεύομαι…

Το κλάμα θολώνει τα μάτια, θολώνει την κρίση…

Γέλα… άπλωσε το χέρι σου… κράτα το διπλανό σου… πάμε…

Η μοναξιά είναι άτιμο πράγμα.. σε τσακίζει

Μη στέκεσαι μόνος… έλα πάμε στα παιδιά που γελάνε…

Δεν έχεις θάρρος? Φοβάσαι? Και?

Είσαι ατρόμητος.. απλά έχεις μάθει πως δεν είσαι!

Όλοι είμαστε, θα δεις… έλα πάμε, μας περιμένουν…

Μη με κοιτάς… απλά προχώρα..

Ο στόχος είναι εκεί… αχνοφαίνεται…

Αν προχωρήσεις θα τον δεις καλύτερα

Έλα να βαδίσουμε παρέα…

Γράφτηκε στην Αθήνα, στις 26/09/2014  από τη Mimosa Pudica... Φωτεινή...

Τα όνειρα...

Μικρός δρόμος.... στενός δρόμος

Αυτοκίνητα...

πολλά αυτοκίνητα, μεγάλα αυτοκίνητα

Πάνε, έρχονται, κορνάρουν, μαρσάρουν.

Φασαρία.... πολλή φασαρία...

Δεν ακούς τη φωνή σου.

Το μυαλό σου σωπαίνει.

Τα όνειρά σου κρύβονται.

Που είναι? Μα που είναι?

Σίγουρα κάπου εδώ τα άφησα!

Τα έβαλα σε ένα συρτάρι για να μην τα χάσω.

.... Ίσως και να τα στρίμωξα λιγάκι.

Μα κάπου εδώ είναι! Το θυμάμαι!

Το θυμάμαι σου λέω!! Δε με πιστεύεις??

Ήταν ζωντανά και πολύχρωμα!

Είχαν ήχο και τραγούδι και πρόσωπο!

Μα η φασαρία δε με άφηνε να τα ακούσω

και ο ήλιος με εμπόδιζε να τα δω!

Και τα φύλαξα να μην τα χάσω!

Ακόμα δε με πιστεύεις?

Εδώ θα είναι , ανάμεσα στα χαρτιά και τους αριθμούς.

Ένα μικρό, νομίζω, το έβαλα στο πορτοφόλι μου!

Λες να έπεσε πουθενά?

Αχ! ήταν τόσο όμορφο όνειρο!

Να 'ξερες...

Τα όνειρά μου είχαν δέντρα και χρώμα και πουλιά!

Και βροχή, που έκανε το γρασίδι να μυρίζει!!

Θυμάσαι τι ωραία που μυρίζει το γρασίδι?

Πάλι μπερδεύομαι... Συγγνώμη..

Τα όνειρά μου είχαν γέλια και μάτια και πρόσωπο!

Μήπως τα είδες πουθενά?

Όχι ε? Δεν πειράζει, θα τα βρω όμως...

Ένα το έραψα πάνω σε ένα φουστάνι

Ένα όμορφο πράσινο φουστάνι που ανέμιζε όταν φυσούσε.

Μα δεν είναι εκεί... δεν το έραψα καλά φαίνεται.

Θα έχει γλιστρήσει μέσα στη ντουλάπα

Ήταν ντροπαλό όνειρο , κάπου θα έχει κρυφτεί.

Αχ! τα όνειρά μου ήταν ασφαλή στο μυαλό μου!

μα η φασαρία τα ενοχλούσε και είπα να τα κρύψω!

Που τα έκρυψα όμως? Δε θυμάμαι...

Θυμάμαι όμως ένα τελευταίο ζωηρό να μου φωνάζει!

" Μη με κρύβεις! Ζήσε με! Θέλω να ζήσω! "

Ήταν όμως νωρίς... δεν είχε έρθει η σειρά του....

Αυτό το έβαλα, νομίζω, μέσα σε ένα βιβλίο,

να έχει παρέα.....

Είναι πολλά όμως τα βιβλία δε θυμάμαι σε ποιο....

Σε παρακαλώ, σταμάτα τη φασαρία!

Αν σταματήσει η φασαρία θα θυμηθώ!

Τι εννοείς να φτιάξω καινούρια?

Εγώ θέλω αυτά, τα παλιά, τα μικρά, τα όμορφα!

Αν τα βρω θα τα ζήσω όλα!

Όλα σου λέω!

Λες στα καινούρια να βρω τα παλιά?

Λες ποτέ δεν είναι αργά?

Λες να ζήσω?

Καλά... θα ζήσω! θα φτιάξω καινούρια!

Μόνο σε παρακαλώ, πες τους να σωπάσουν!

Τώρα... ονειρεύομαι...

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή. Την 1η Σεπτεμβρίου 2014 στην Αθήνα

Θα γίνουμε... Άνθρωποι??

Λίγοι φίλοι καλοί....
Λίγα τσιγάρα και μια κούπα καφές.
Κόσμος περνάει και χάνεται
Με τις σκέψεις του, το δικό του φορτίο
Παιδιά γελάνε, φωνάζουν
Απόσταση από κάθε τι που συμβαίνει κρατούν
Η ζωή γύρω μας δείχνει να γκρεμίζεται
και εμείς συνεχίζουμε να ζούμε...
Πως ζούμε? Φυσιολογικά?
Συζητάμε.... Επιδερμικά όλα...
Σβήνουμε... μας φαίνεται ξένο
Αρρωσταίνουμε... Αυτοκτονούμε.... Δολοφονούμαστε...
Απλά το λέμε 'Αδικο....
και είμαστε εμείς Δίκαιοι?
Αγαπάμε εμείς τον εαυτό μας?
Αγαπάμε άραγε κανέναν?
Έτσι που καθόμαστε άπραγοι...
Που απλά κοιτάμε και δε βλέπουμε...
Που απλά μιλάμε και δεν πράττουμε...
Τι είμαστε τελικά οι άνθρωποι?
Αναλώσιμες μονάδες?
Φρικιά της Φύσης? Τι..??
Πως επαναστατεί ο 'Ανθρωπος?
Πως ενώνεται και από πολλοί γίνεται Ένας?
Κάτω από ποια σημαία?
Τι χρειάζεται να ενώσει τα χέρια...
Πως σμίγει η φωνή?
Πότε ο Άνθρωπος θα πάψει να ελπίζει?
Πότε θα πάψει να καταστρέφει...
Πότε θα αρχίσει να δημιουργεί?
Σύντομα ας γίνουν όλα..
Σύντομα ας ξυπνήσει πάλι η συνείδηση...
Σύντομα ας γίνουμε Άνθρωποι.....


Γράφτηκε στην Αθήνα, την 1η Οκτωβρίου 2013 από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή.

Φτερά στην καρδιά

Να έχεις φτερά στην καρδιά

Η άνοιξη να πλημμυρίζει το αίμα

Λουλούδια ανθίζει η πλάση ξανά

κι όλα γύρω να μοιάζουν κρυμμένα.

Τα έκρυβε μια ομίχλη παχιά

Τώρα ήρθε βοριάς και τη διώχνει...

Η ψυχή μουρμουρίζει απαλά 

στις κορφές τις σα λιώνει το χιόνι...

Ο ρυθμός παίρνει χρώμα ξανά

Βρίσκουν νόημα τα ξεχασμένα

Μιας νιότης που πήρε στραβά

όλα εκείνα που πίστευε αγαπημένα..

Μουσική και τραγούδι και φως

Τέρμα πια τα μεγάλα σκοτάδια

Βρήκαν λόγο τα μάτια να δουν 

τα δικά σου δυο όμορφα μάτια

Τιτιβίζουν ξανά τα πουλιά

ξαναχτίσαν εδώ τη φωλιά τους

και μας παίρνει ξανά αγκαλιά

η νεράιδα του πιο όμορφου δάσους...

Δίχως κόπο και έννοια καμιά 

πήρε δρόμο και πάλι η πένα

Κράταγε φυλαγμένα καλά,

τόσα χρόνια, τα είχε γραμμένα...

Μες στα μάτια τον ήλιο κοιτώ,

το σκοτάδι κι αυτό πήρε χρώμα

Και το μαύρο σαν άσπρο θορρώ...

Σβήσανε τα σύνορα απ το χώμα

Παίρνω φόρα, πετάω ψηλά...

Τα φτερά μου ανοίγω και τρέχω

Να σε πάρω ποθώ αγκαλιά.

Σα σύννεφο στον ουρανό σε χαζεύω...

Όλα τ άστρα φανήκανε ξάφνου

Το φεγγάρι αστράφτει μακριά

Αν ζητήσεις για σένα θα φτάσω 

ως εκεί και ακόμα πιο ψηλά..

Αγκαλιά έγινε όλη η φύση

Όλη η φύση έγινε εσύ

Ξενυχτώ και ποθώ τη ημέρα 

που θα σβήσει απ το χάρτη το γκρι

Να σου δώσω κομμάτι κομμάτι

ό,τι από μένα ζητάς...

Τα πιο όμορφα μόνο γλυκέ μου...

Τα πιο όμορφα εσύ να κοιτάς!

Θα σου φτιάξω έναν κόσμο χρυσάφι

να το στρώνω, εσύ να πατάς..

Να έχει Άνοιξη όλη η πλάση

Μόνο στα μάτια φως μου να με κοιτάς!

Γράφτηκε στις 27/03/2014 στην Αθήνα από τη Mimosa Pudica... κατά κόσμον Φωτεινή

ΖΩ...

Η Ζωή…

Ένα λουλούδι κλειστό

Μια όαση απάτητη

Μέχρι την ώρα που ανοίγεις τα μάτια σου

Και βλέπεις το θαύμα

Το θαύμα που δεν εξηγείται

Δεν είναι κόλπο ταχυδακτυλουργικό

Δεν είναι μπαλόνι χρωματιστό της γιορτής που θα σκάσει

Είναι το θαύμα που σε παρασύρει

Να φωνάξεις και να τραγουδήσεις

Να ξεχάσεις ότι μίσησες… σα να μη μίσησες ποτέ

Δεν υπάρχει πόνος, μόνο γλυκιά μελαγχολία

Δεν υπάρχει κακία, μόνο καλοσύνη

Δεν υπάρχουν εχθροί μόνο φίλοι που σου έλειψαν

Πετάς μέσα στο μεθύσι της ζωής και με το μυαλό πιο θολό από ποτέ βλέπεις τα πάντα πιο καθαρά από ποτέ

Η ομίχλη σπάει στα δυο

Και ξαφνικά υπάρχει μπροστά ένας παράδεισος που η μιζέρια τον έκανε να μοιάζει κόλαση

Τα πάντα ανοίγονται μπροστά μας με το πιο όμορφο τους πρόσωπο

Θες να ζήσεις την ομορφιά…αναζήτησε την

Μελέτησε τη… φώναξε τη με το όνομα της

Θες να ζήσεις τον έρωτα… φτιάχτον

Θα απογοητευτείς? Και?

Έζησες? Αυτό μετράει…

Η Ζωή είναι να τη ζεις… όχι να τη μελετάς

Σταμάτα να σκέφτεσαι

Σταμάτα να κλαις για τη ζωή… κλάψε για εσένα

Για να καθαρίσουν τα μάτια σου, να αδειάσει η ψυχή σου

Να έχεις χώρο και γι άλλα

Μην κλαις για αυτά που έχασες...

Τα έζησες… τι άλλο θες??

Μπροστά, μπροστά είναι η Ζωή

Θέλεις να φύγεις.. να πας που?

Αν τη μιζέρια σου πάρεις μαζί σου

Κι εκεί δυστυχία θα βρεις

Φύγε όταν είσαι χαρούμενος

Να φτιάξεις χαρά κι εκεί που θα πας

Να αφήσεις χαρά πίσω σου

Να θυμούνται το χαμόγελό σου και τα φωτεινά καθαρά σου μάτια

Αλλιώς όλοι θα σε ξεχάσουν…

Ένα βεγγαλικό μιας νύχτας ανούσιας… μιας γιορτής του τίποτα…

Και η Ζωή είναι θύμησες… θύμησες που εμείς τις φτιάχνουμε…

Διάλεξε τη χαρά από τη λύπη

Διάλεξε την αλήθεια από την ουτοπία

Διάλεξε τη θάλασσα που σε ταξιδεύει

Μη φοβάσαι τη βροχή… άστη να σε βρέξει

Μη φοβάσαι το κρύο… μη φοβάσαι τη φωτιά

Άστη να σε κάψει, άστη να σε λυτρώσει

Τι… φοβάσαι μη σε πουν τρελό?

Και?

Τρελή και ευτυχισμένη Ζω…

Τρελή και ευτυχισμένη Αγαπώ

Τρελή και ευτυχισμένη συνεχίζω…

Τρελή και ευτυχισμένη επιβίωσα από τη μιζέρια και μπήκα μέσα της και βγήκα ζωντανή

Δε με έφαγε αυτό το σαρκοφάγο…

Δεν μπόρεσε να χωνέψει την τρέλα και το γέλιο μου!!!

Και μαζί με άλλους τρελούς και παράξενους και αλλόκοτους

Και με όλους αυτούς που εσύ φοβάσαι…

Εγώ καλέ μου Ζω…

Μπορείς να συνεχίσεις να κοιμάσαι.

Γράφτηκε στις 30/05/2013, Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή

Αστέρια...

Και τα αστέρια περνούν και χάνονται και σβήνουν… όχι αργά, απλά μόλις ξημερώσει. Και εσύ με είπες αστέρι. Κάποια νύχτα ίσως με συνάντησες και με είδες να λάμπω, μα όσο ξημέρωνε ξεθώριαζα και μόλις νύχτωσε πάλι δε με έβρισκες. Εγώ ήμουν στην ίδια θέση και σε περίμενα. 

Μα ο κόσμος είναι μεγάλος όσο και ο ουρανός. Και δεν μπορούσες να με βρεις ξανά. Σου έγνεφα και προσπαθούσα να λάμψω όπως πριν. Μόνο που έλαμψα γιατί εσύ με κοίταξες, πήρα φως από τη ματιά σου. Και τώρα απομένω άλλο ένα αστέρι μέσα σε όλα τα άλλα….

Τρεμοσβήνω, την ημέρα κοιμάμαι και περιμένω να νυχτώσει και βάζω τα δυνατά μου, αλήθεια προσπαθώ…. Να λάμψω να με δεις ξανά. Και εγώ σε βλέπω να γελάς, να χορεύεις και να ξεχνάς αυτό το άστρο που κοίταξες μια φορά…

Δεν είναι ανάγκη απλή, δεν πρόκειται για ικανοποίηση και εγωισμό. Κάποιοι γεννιούνται και λάμπουν μόνοι τους. Είναι αυτόφωτοι. Και κάποιοι άλλοι μπορούν να λάμψουν μονάχα όταν κάποιος προσέξει πως υπάρχουν και δώσει αξία στο ιλαρό τους φως.

Και μπορεί να τους κοιτάξουν πολλοί και να μη λάμψουν ποτέ για κανέναν… παρά μόνο γι αυτό τον ένα που μπορούν να σπαταλήσουν όλη τους τη λάμψη απλά για ένα βράδυ που θα τον δουν να γελάει.

Ξανακοίταξέ με για εσένα κρατώ το φως μου…

Πες αστέρι ξανά και εγώ είμαι εδώ

Κοίτα, σε παρακαλώ….

 Κοίτα προς τα εδώ… 

μη με ξεχνάς….

Γράφτηκε 30/05/2014 στην Αθήνα, από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή

Χρυσός η αιτία όλων των κακών

Στο ερωτικό ρομάντσο  " η Ωραία του Πέρα" ο Τύμφρηστος κατά κόσμον Δ. Παπαδόπουλος βάζει στο στόμα του ήρωα του, Αιμίλιου, τα εξής λόγια :

" Είμαστε μεμψίμοιροι πάντα για τα άπειρα δεινά της λίγης αυτής ζωής μας και όμως τα δεινά αυτά από εμάς τους ίδιους προέρχονται σχεδόν πάντοτε. Η δίψα του χρυσού. Να η αρχή σχεδόν όλων των δυστυχιών  και των διαφόρων εγκλημάτων! Ο πλάστης του παντός προιδόντας φαίνεται τα αποτελέσματα αυτού, έκρυψε το ολέθριο αυτό μέταλλο στα κατάβαθα της γης και μη θεωρώντας αρκετό να γιομίση το χάσμα με το χώμα, το σκέπασε και με λουλούδια, με καρπούς με πάντα τέλος, όσα μπορούσανε να ικανοποιήσουνε τις ανάγκες και τις τρυφές του κόσμου. η αχόρταστη όμως του κόσμου φιλαργυρία, μη αρκούμενη σε τόσες ευεργεσίες της θείας πρόνοιας έσπρωξεν αυτόν μέσα στην άβυσσο και, ύστερα από επίμονους κόπους, μόχθους και κινδύνους, απόσπασε από τα σπλάχνα της γης το χρυσάφι και έτσι ανακάλυψε στον εαυτό του την πηγή όλων των κακών.
Αλλά αλλοίμονο! Ποιος υπέφερε περισσότερο από την ολέθρια αυτή ανακάλυψη? Ο Έρωτας! Ναι, ο έρωτας! Δε φτάνει μονάχα μια ευαίσθητη καρδιά να αγαπάη. Αν επιθυμή κανένας ν΄απολάυση εκείνη π΄αγαπάει, αν θέλει να γίνει δική του, αν θέλει να την κάμη ευτυχισμένη, έχει ανάγκη σήμερα από χρήματα και όχι από τρυφερότητα. Ο φτωχός εραστής μπορεί να είναι αξιαγάπητος, όχι όμως και αυτυχής. Όσο πιο πολύ είναι πιστός, τόσο περισσότερο είναι και αξιολύπητος, τα δε βάσανα και η απελπισία είναι η απολαυή της ζωής του. Τι λοιπόν πρέπει να κάμη κανένας όταν είναι φτωχός και ευαίσθητος? Να μην αγαπάη? Αλλ΄ αυτό εκτός που δεν είναι στο χέρι του, είναι και φοβερώτερο από το πρώτο"
                          

" Η Ωραία του Πέρα" γράφτηκε το 1922. Σήμερα φαντάζουν αυτά που γράφονται κάπως παρωχημένα και υπερβολικά, δεδομένου ότι στο τέλος ο ήρωας πεθαίνει, δηλαδή και αυτός και η αγαπημένη του πεθαίνουν, εκείνη αυτοκτονεί επειδή την πάντρευαν με κάποιον της δικής της οικονομικής τάξης και εκείνος από τον πόνο που την έχασε.

Θα ήθελα όμως να κάνω τη σύνδεση με το σήμερα, όπως εγώ την είδα. Μπορεί να διαφωνώ με την καταγωγή του χρυσού, ξέροντας πως βρέθηκε εκεί κάτω από το χώμα και κάτω από όσα είναι χρήσιμα και αναγκαία για εμάς τους ανθρώπους, δεν μπορώ να διαφωνήσω όμως στην ουσία του πράγματος, πως δηλαδή λόγω της φιλαργυρίας και της ανάγκης για εξουσία και δύναμη  του ανθρώπου έχει έρθει ολόκληρη η ανθρωπότητα σε δεινή θέση πολλές πολλές φορές μέχρι και σήμερα.

Πόλεμοι, καταστροφές, κατατρεγμένοι και νεκροί, ερείπια που ξαναέστησαν τις ζωές τους για να τις γκρεμίσει ένας ακόμα πόλεμος, μια ακόμα καταστροφή. Και όμως ο έρωτας άνθιζε παντού, σε όλες τις εποχές, σαν τελευταία σανίδα σωτηρίας του ανθρώπου, σαν την όαση μέσα στην έρημο.

Και τώρα ακόμα και στη δική μας εποχή, που τα προβλήματα και η φτώχεια χτυπούν όλο και περισσότερους, τι μας έχει μείνει για να ελπίζουμε και να γελάμε; Πέρα από τον Έρωτα? Που μόλις φτάσει στην πόρτα μας αποκτούμε δύναμη και αντοχή να αντιμετωπίσουμε τα πάντα!!

Θα είμαστε πραγματικά τελειωμένοι μόλις σταματήσουμε να βλέπουμε τις ομορφιές που ακόμα υπάρχουν γύρω μας και ευτυχώς ο έρωτας είναι ακόμα εδώ να μας βοηθάει να τις δούμε και να παίρνουμε δύναμη να πολεμάμε για το καλύτερο!

Ας αγαπήσουμε λοιπόν και ας ερωτευθούμε τα πάντα γύρω μας! Και ας αγωνιστούμε! να είμαστε καθαροί απέναντι στα συναισθήματά μας, να τα δεχόμαστε, να τα αγκαλιάζουμε, όπως τους ανθρώπους και τη φύση γύρω μας!!