Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2020

Νύχτα


 Ότι μου έχει απομείνει,

είναι η νύχτα. 

Όταν πέφτει το σκοτάδι,

ανοίγω το παράθυρό μου.


Και χαζεύω με τις ώρες,

όλες τις κρυμμένες μου ελπίδες.


Αυτές που τη μέρα,

αρνούμαι να τις πιστέψω.


Θα ήθελα να βλέπω αστέρια

και φεγγάρια και σύννεφα.


Βλέπω όμως, μάτια και χαμόγελα.

Ακούω λέξεις,

Νοιώθω όνειρα.


Όσα η μερα προδίδει,

η νύχτα τα γεννάει ξανά. 


Με όσα η μερα με πληγώνει,

τα παίρνει η νύχτα και τα κάνει χάδια.


Έτσι, όταν κλείνω τα μάτια μου,

με σκεπάζει η αγάπη.


Και όταν ο ήλιος βγαίνει ξανά,

ξεχνάω πως η μερα με πρόδωσε.


Γράφτηκε από τη Φωτεινή Μπάξα, 5/12/2020


Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019





Με συνθλίβεις ...
Νοιώθω τα χέρια σου
να πνίγουν το είναι μου.

Νιώθεις δυνατός έτσι, ε?

Η περιφρόνηση στο βλέμμα σου
πέφτει με δύναμη πάνω στο χαμόγελό μου.

"Μη γελάς!
Ούτε να κλαις!
Υπάρχεις?
Μην υπάρχεις!"

Τσαλαπατάς την ευτυχία μου στις λάσπες.

"Μη γελάς είπα!"

Πνίγεις  το τραγούδι μου
με μια σιωπή ατελείωτη

"Μην τραγουδάς!"

Αρπάζεις τις αναμνήσεις μου
και τις σφίγγεις,
να μην υπάρχουν.

"Μη θυμάσαι σου λέω, δεν ακούς?"

Λιώνεις τη γλώσσα μου, τη σκέψη μου
σα μέταλλο στη φωτιά.

"Δε χρειάζεται να σκέφτεσαι!
Τι σου είπα? Μη μιλάς!"

Πιάνεις την οργή μου
και τη στρέφεις όλη πάνω μου!

"Εσύ φταις! Γιατί μιλάς?"

Το σώμα μου μικρό και αδύναμο.
Έτσι επιθυμείς και την ψυχή μου.
Το ανάστημα μου πάντα σε ενοχλούσε.
Και το τραβούσες κάτω,
να πέσει στο ύψος μου!

Νοιώθεις δυνατός έτσι, ε?

Ξεχνάς κάτι όμως!
Σου διαφεύγει κάτι.

Το ανάστημα μου πάντα 
έβρισκε το δρόμο προς τα επάνω.

Και τώρα αργά μα σταθερά
έχει πάρει το δρόμο του!

Γιατί εγώ ξέρω...
δεν είσαι δυνατός...
Ποτέ δε θα γίνεις!

Κι εγώ δε θα πάψω,
να μιλάω, να γελάω, να τραγουδάω, να ονειρεύομαι.

Πάρε τη ζωή μου...
την ψυχή μου δε θα την πάρεις ποτέ!

Θεσσαλονίκη 5/03/2019  Φωτεινή Μπάξα





Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017


Αποτέλεσμα εικόνας για μητερα γιος σχεση




Υπήρξε κάποτε ένας καιρός…
Που νόμιζα ήξερα πολλά,
Πως είχα δει αρκετά!

Υπήρξε κάποτε ένας καιρός…
Που αναζητούσα μια μορφή στη ζωή μου,
μα δεν είχε ακόμα πρόσωπο,
δεν είχε λάμψη στα μάτια!!

Υπήρχα κάποτε πριν από εσένα,
μα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος!
Πιο αδύναμος, πιο απλός.

Υπήρχα κάποτε,
μα τώρα ήρθες εσύ…

Ήρθες και άλλαξες ότι είχα μάθει μέχρι τώρα!
Ήρθες και ο κόσμος λάμπει!
Ήρθες και όλα έχουν νόημα!
Ήρθες και έχεις τα πιο φωτεινά μάτια,
την πιο αγνή ψυχή!
Ήρθες και μου έδωσες δύναμη,
να καταφέρω τα πάντα!

Τώρα ξέρω γιατί γεννήθηκα!
Τώρα ξέρω γιατί έζησα μέχρι τώρα!
Και το μόνο που ελπίζω…
Είναι να με κοιτάς όπως τώρα,
μέχρι τα βαθειά μου γεράματα!

Είσαι ο Γιος μου και σε λατρεύω!
Με όλη τη δύναμη της μικρής μου ψυχής!


Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica,  κατά κόσμο Φωτεινή και Μητέρα,

Σήμερα, 14/7/2017

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

Κοίτα να δεις....




Κοίτα να δεις κάτι πράγματα…
Ο κόσμος γύρω μας,
Φλέγεται, ματώνει, πεθαίνει.
Πνίγεται στη θάλασσα…
Ισοπεδώνονται ιστορία και άνθρωποι από τις βόμβες…
Άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους…

Κοίτα να δεις κάτι πράγματα…
Φαντάζομαι τον εαυτό μου,
Με φόρεμα να χορεύει βαλς
Και ξάφνου η αίθουσα γεμίζει με αίμα…
Ξάφνου όλα βάφονται κόκκινα,
Τα χέρια μου είναι κόκκινα,
από το αίμα αυτών που δε βοήθησα…

Σκέφτομαι τι θα κάνω αύριο,
πως θα κοιμηθώ στο μαλακό μου κρεβάτι…
πως θα πάω για δουλειά…
βαρυγκωμώ για τη ρουτίνα,
ακούω μουσική και διαβάζω βιβλία…

Μα για δες κάτι πράγματα…
Κάποιοι εκδιώκονται από αυτή τη ρουτίνα
που τόσο αγαπούσαν…
Φοβάμαι να σκεφτώ το μέλλον μου…
Όταν το δικό τους το άρπαξαν με τη βία…
Πολεμώ με τους εφιάλτες μου,
την ώρα που εκείνοι πολεμούν με την πραγματικότητα…
Και παλεύουν και παλεύουν μέχρι να νικήσουν…

Και για δες κάτι πράγματα…
Αύριο δε θα πω τίποτα γι αυτά που σκέφτομαι…
Θα κάνω πάλι όνειρα…
Γιατί αυτή είναι η φύση του ανθρώπου φίλοι μου,
να κάνει όνειρα…
Θα σας γελάσω, θα σας τραγουδήσω…
και δε θα πω τίποτα…
Πως τα χέρια μου θέλουν να βοηθήσουν,
μα η δική μου ρουτίνα, ο δικός μου μικρόκοσμος,
πάλι θα με κερδίσουν…

Και ίσως το βράδυ δω κάποιο όνειρο,
Πως τάχα, κάπου ήμουν χρήσιμη,
πως κάπου φύτεψα ένα λουλούδι…
και άνθισε…

Κάπου ένα παιδί γεννιέται…
Κάπου ένα παιδί πεθαίνει…
Κάπου ένα χαμόγελο φωτίζει κάποιου την ψυχή,
μια αγκαλιά λυτρώνει από έναν πόνο,
ένα δάκρυ ελευθερώνει όλη την ένταση…

Και για δες κάτι πράγματα φίλε μου,
Η ζωή συνεχίζεται…
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο,
πάντα θα συνεχίζει…
Μέρα με την ημέρα,
Ώρα με την ώρα…
Καλπάζει χωρίς σταματημό…

Απόψε θα δω ένα όνειρο,
πως χορεύω μαζί της,
κάτω από γαλάζιο ουρανό, ανάμεσα σε συντρίμμια…
γύρω από λουλούδια που ανθίζουν κόντρα στον καιρό!!

Για δες κάτι πράγματα,
να κλαίω και να γελάω μαζί…

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή σήμερα 13-10-2015


Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Η αγάπη είναι δύναμη





Έμαθα να στηρίζομαι στα πόδια μου,
Όταν αυτά ήταν αδύναμα
και όταν λύγιζαν την πέτρα που πατούσαν.

Έμαθα να βασίζομαι στα χέρια μου,
Σε ότι αυτά μπορούσαν να φτιάξουν
Και σε όσα αυτά μπορούσαν να αγγίξουν… 

Έμαθα να μην κλαίω,


Έμαθα να πιστεύω στους ανθρώπους,
Ακόμα και όταν αυτοί με πρόδιδαν…

Έμαθα να βαδίζω μόνη μου,
στο δρόμο που εγώ χάραζα.
Και όταν με έβαζαν σε ξένο μονοπάτι.
έμαθα να περπατάω με το δικό μου βήμα...
έμαθα να κρύβω ότι νοιώθω
έμαθα να είμαι δυνατή…
να είμαι σκληρή…

έμαθα πως κάθε βράδυ
θα φέρει απλά την επόμενη μέρα…

Μα ποιος είπε πως ότι έμαθα μου φτάνει;;;
Ποιος είπε πως οι δυνατοί δε λυγίζουν;;
Ποιος είπε πως δεν έχω ανάγκη
Ένα χέρι να πιάσει το δικό  μου;
Ειλικρινά, ζεστά και με αγάπη…
Έστω για λίγο…
Δεν έχει σημασία….

Ποιος είπε πως τα φτερά δεν κουράζονται όταν πετάνε;
Ο απέραντος ουρανός είναι σαν τη ζωή…
Χρειάζεται παρέα το πέταγμα ψηλά
και οι μεγάλες αποστάσεις!

Χρειάζεται αγάπη η δύναμη, για να συνεχίσει να υπάρχει….

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή, 15-09-2015


Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Το παιδί και η κούκλα...




Κάποτε γνώρισα ένα παιδί…
Είχε μεγάλα μάτια που έβλεπαν στην καρδιά σου.
Μάτια που δεν ντρέπονταν να κλάψουν,
μάτια υγρά,
με βλέφαρα που έκρυβαν επιθυμίες και όνειρα.
Μάτια που έκαιγαν την ψυχή σου μόλις τα κοίταζες.

Κάποτε πάλεψα για την αγάπη αυτού του παιδιού…
Με μάτωσε με πείσμα παιδικό,
με έκανε να κλάψω, να μπερδευτώ.
Σαν παιδί ήθελε να έχει παιχνίδια
και ήμουν το δικό του…
Με στροβίλισε στα χέρια του,
με τσαλάκωσε και με έφτιαξε από την αρχή όπως με ήθελε.
Και εγώ πάλευα και πάλευα και πάλευα….

Κάποτε κέρδισα την αγάπη αυτού του παιδιού…
Και έγινα η αγαπημένη του κούκλα…
Με φρόντισε, με αγκάλιασε…
Με έκλεισε στο μαγικό του παραμύθι,
με έντυσε με βασιλικά φορέματα,
μου έβαλε στέμμα και με ανέβασε ψηλά.
Και τα μάτια μας γελούσαν…

Αυτός το παιδί και εγώ το παιχνίδι….
Αυτός το παιδί κι εγώ η κούκλα…
Με έρωτα, με πείσμα, με φωτιά,
παλεύαμε  κάθε μέρα με τους εαυτούς μας.
Μάχη στη μάχη…
Αέρας με αέρα,
Βοριάς με Νοτιά να παλεύουν…
Και δε νίκησε κανείς…

Η κούκλα έχασε το παιδί…
Κατέληξε ένα παιχνίδι σε μια σκοτεινή σοφίτα…
Το παιδί μεγάλωσε και δεν έχει πια ανάγκη…
Το παιδί έγινε άντρας…

Μα τα μάτια του αυτή τα ξέρει…
Τα μάτια του είναι ακόμα παιδικά..
Ένα πεισματάρικο παιδί με όνειρα…

Η κούκλα ονειρεύεται το παιδί που την αγάπησε…
Το παιδί τώρα ονειρεύεται νέες θάλασσες και ναυμαχίες,
την ξέχασε εκείνη την κούκλα που κάποτε πάλεψαν παρέα…

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή, σήμερα 2-7-2015

Αφιερωμένο στο παιδί της καρδιάς μου….

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Κορίτσι ανέμελο..




Μου λείπει ένα κορίτσι…
Ένα κορίτσι χαμογελαστό και ανέμελο,
κάποιες μέρες το βρίσκω
και το παίρνω αγκαλιά και το χαϊδεύω,
για να μην ξαναφύγει…

Αλλά αυτό το κορίτσι είναι ατίθασο
και του αρέσουν τα ταξίδια του νου…
Δεν κάθεται σε ένα μέρος ποτέ…
Ταξιδεύει σε θάλασσες χρωματιστές,
σε ουρανούς απέραντους γαλάζιους και ασυννέφιαστους…

Σήμερα είναι εδώ μαζί μου…
Και μου λέει ιστορίες,
με μάτια χαμογελαστά που λάμπουν…
Έχει φέρει στην καρδιά μου άνοιξη,
Στη μέση του καλοκαιριού…

Αχ αυτό το κορίτσι…
Να ήξερε τι δύσκολα περνάω μακριά της…
Πως η ομορφιά δυσκολεύεται να με πλησιάσει,
και εγώ απλώνω τα χέρια για να την πιάσω,
κι ας είναι τόσο κοντά μου!

Τώρα τελευταία έρχεται πιο συχνά…
Φαίνεται κάνω καλή δουλειά,
εδώ κάτω στη γη που πατάω εγώ!
Βρήκα ωραίους φίλους γι αυτό το κορίτσι…
Παλιούς και νέους…
Βρήκα καινούρια πολύχρωμα όνειρα,
Καινούριους δρόμους που δεν ήξερε πως υπάρχουν..
Καμιά από τις δυο δεν ήξερε!!

Αυτό το ανέμελο κορίτσι που ήμουν κάποτε,
Φαίνεται να επιστρέφει…
Δεν ξέρω πόσο θα μείνει μαζί μου…
Εύχομαι να μείνει καιρό…
Φτιάχνω γύρω μου όνειρα και ταξίδια και χαμόγελα!
Που τόσο της αρέσουν!
Που τόσο μας αρέσουν!!!!!


Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, σήμερα 26-06-2015