Κάποτε γνώρισα ένα παιδί…
Είχε μεγάλα μάτια που έβλεπαν στην καρδιά σου.
Μάτια που δεν ντρέπονταν να κλάψουν,
μάτια υγρά,
με βλέφαρα που έκρυβαν επιθυμίες και όνειρα.
Μάτια που έκαιγαν την ψυχή σου μόλις τα κοίταζες.
Κάποτε πάλεψα για την αγάπη αυτού του παιδιού…
Με μάτωσε με πείσμα παιδικό,
με έκανε να κλάψω, να μπερδευτώ.
Σαν παιδί ήθελε να έχει παιχνίδια
και ήμουν το δικό του…
Με στροβίλισε στα χέρια του,
με τσαλάκωσε και με έφτιαξε από την αρχή όπως με ήθελε.
Και εγώ πάλευα και πάλευα και πάλευα….
Κάποτε κέρδισα την αγάπη αυτού του παιδιού…
Και έγινα η αγαπημένη του κούκλα…
Με φρόντισε, με αγκάλιασε…
Με έκλεισε στο μαγικό του παραμύθι,
με έντυσε με βασιλικά φορέματα,
μου έβαλε στέμμα και με ανέβασε ψηλά.
Και τα μάτια μας γελούσαν…
Αυτός το παιδί και εγώ το παιχνίδι….
Αυτός το παιδί κι εγώ η κούκλα…
Με έρωτα, με πείσμα, με φωτιά,
παλεύαμε κάθε μέρα
με τους εαυτούς μας.
Μάχη στη μάχη…
Αέρας με αέρα,
Βοριάς με Νοτιά να παλεύουν…
Και δε νίκησε κανείς…
Η κούκλα έχασε το παιδί…
Κατέληξε ένα παιχνίδι σε μια σκοτεινή σοφίτα…
Το παιδί μεγάλωσε και δεν έχει πια ανάγκη…
Το παιδί έγινε άντρας…
Μα τα μάτια του αυτή τα ξέρει…
Τα μάτια του είναι ακόμα παιδικά..
Ένα πεισματάρικο παιδί με όνειρα…
Η κούκλα ονειρεύεται το παιδί που την αγάπησε…
Το παιδί τώρα ονειρεύεται νέες θάλασσες και ναυμαχίες,
την ξέχασε εκείνη την κούκλα που κάποτε πάλεψαν παρέα…
Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά
κόσμο Φωτεινή, σήμερα 2-7-2015
Αφιερωμένο στο παιδί της καρδιάς μου….
