Νοιώθω τα χέρια σου
να πνίγουν το είναι μου.
Νιώθεις δυνατός έτσι, ε?
Η περιφρόνηση στο βλέμμα σου
πέφτει με δύναμη πάνω στο χαμόγελό μου.
"Μη γελάς!
Ούτε να κλαις!
Υπάρχεις?
Μην υπάρχεις!"
Τσαλαπατάς την ευτυχία μου στις λάσπες.
"Μη γελάς είπα!"
Πνίγεις το τραγούδι μου
με μια σιωπή ατελείωτη
"Μην τραγουδάς!"
Αρπάζεις τις αναμνήσεις μου
και τις σφίγγεις,
να μην υπάρχουν.
"Μη θυμάσαι σου λέω, δεν ακούς?"
Λιώνεις τη γλώσσα μου, τη σκέψη μου
σα μέταλλο στη φωτιά.
"Δε χρειάζεται να σκέφτεσαι!
Τι σου είπα? Μη μιλάς!"
Πιάνεις την οργή μου
και τη στρέφεις όλη πάνω μου!
"Εσύ φταις! Γιατί μιλάς?"
Το σώμα μου μικρό και αδύναμο.
Έτσι επιθυμείς και την ψυχή μου.
Το ανάστημα μου πάντα σε ενοχλούσε.
Και το τραβούσες κάτω,
να πέσει στο ύψος μου!
Νοιώθεις δυνατός έτσι, ε?
Ξεχνάς κάτι όμως!
Σου διαφεύγει κάτι.
Το ανάστημα μου πάντα
έβρισκε το δρόμο προς τα επάνω.
Και τώρα αργά μα σταθερά
έχει πάρει το δρόμο του!
Γιατί εγώ ξέρω...
δεν είσαι δυνατός...
Ποτέ δε θα γίνεις!
Κι εγώ δε θα πάψω,
να μιλάω, να γελάω, να τραγουδάω, να ονειρεύομαι.
Πάρε τη ζωή μου...
την ψυχή μου δε θα την πάρεις ποτέ!
Θεσσαλονίκη 5/03/2019 Φωτεινή Μπάξα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου