Άνοια... μπες στη θέση τους!

Η Mimosa είναι Νοσηλεύτρια… Αυτό κάνει για να ζήσει και αυτό τη ζει… Η Mimosa δουλεύει με ανθρώπους που πάσχουν από άνοια… Και κάθε μέρα γι αυτή και τους συναδέλφους της είναι μια πρόκληση.

Και αναρωτήθηκε λοιπόν… πως μπορεί να νοιώθει κάποιος με άνοια… και σχεδόν καταλαβαίνει… και θα ήθελε να πει και σε εσάς αυτό που βιώνει…

Θα σας πω λοιπόν μια ιστορία, τη δική σας ιστορία….

Ξυπνάτε το πρωί και ξεκινάτε τη ρουτίνα σας… θα φτιάξετε καφέ, θα πάτε τουαλέτα, θα βρείτε ρούχα να φορέσετε, θα σκεφτείτε τους αγαπημένους σας, θα τους δείτε, θα τους φιλήσετε, θα νευριάσετε, θα χαρείτε… Θα κάνετε όλα αυτά που θεωρείτε αυτονόητα. 

Και ξαφνικά…. Τίποτα….

Για σκεφτείτε τον εαυτό σας…

Ξυπνάτε το πρωί σε ένα άγνωστο μέρος… Μια άγνωστη ή ένας άγνωστος σας φωνάζει Μαμά, Μπαμπά, Αγαπημένε, Αγαπημένη… Ή ακόμα χειρότερα, ξυπνάτε μόνος-η, δε ένα κρεβάτι, το μυαλό σας είναι μπερδεμένο, έχετε ένα σώμα που δε γνωρίζετε ως δικό σας. Μα είστε 20 χρονών, τι δουλειά έχουν αυτές οι ρυτίδες στο πρόσωπο σας;; Γιατί τα χέρια σας δεν έχουν δύναμη να σας σηκώσουν από αυτό το κρεβάτι;; Πρέπει να πάτε στη δουλειά… Βγαίνετε στο δρόμο, όπως είστε… Ο δρόμος πια είναι άγνωστος… Αυτοκίνητα, βαβούρα, ψηλά κτίρια… στο χωριό σας όμως είχε μόνο χωράφια και δέντρα και τη γειτόνισσα που σας έλεγε καλημέρα… Μα που πήγε το λεωφορείο για το σχολείο; Που σε πήγαινε ο ευγενικός οδηγός μέχρι την άλλη πόλη;; Γιατί δεν αναγνωρίζεις κανένα πρόσωπο;;

Φόβος, σύγχυση, τρόμος…

Πως σας λένε Κυρία-ε;;

Πως με λένε;;; Και ποιος στο καλό είστε εσείς που με ρωτάτε;;

Μαμάααα-Μπαμπάαα!! Που πας;;; Μια στιγμή σε άφησα και εσύ κοιμόσουν…

Μαμά;; Γιατί με λέει μαμά, εγώ δεν έχω παιδιά, εγώ είμαι παιδί και πάω στο σχολείο…

Ανησυχία… Τι δεν πάει καλά;; Τι παιχνίδι μου παίζουν όλοι;; Ποιον να εμπιστευθώ;;

Με βία σας τραβούν πίσω στο σπίτι, έρχεται και ένας γιατρός, να σας ρυθμίσει πάλι τα φάρμακα;;

Κοιμάστε με ηρεμιστικά…

Και ξυπνάτε και μια ευγενική κοπέλα, σας λέει πως είναι η κόρη σας ή η νύφη σας… Πως γίνεται αυτό;; Αφού τα παιδιά σας είναι ακόμα παιδιά;; Ξυπνήσατε για να τα στείλετε στο σχολείο;; Μα που είναι τα παιδιά σας;;; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που καμώνονται την οικογένεια σας;;

Κοιτάτε γύρω σας και βλέπετε το σπίτι σας, την κρεβατοκάμαρα σας, η οποία έχει αλλάξει για να φιλοξενήσει τις καινούριες σας ανάγκες… οι παραισθήσεις όμως δε σας αφήνουν τα τις δείτε…

Φόβος, αγωνία, άγχος…

Τι συμβαίνει εδώ;;;

Δεν τρώτε, δεν κοιμάστε κανονικά…

Ο καιρός περνάει… δεν μπορείτε πια να αυτοεξυπηρετηθείτε…

Μια κοπέλα σας βάζει πάνα, σας γυρνάει πλευρό και από εκεί και από εδώ…

Μα τι σας συμβαίνει επιτέλους;;

Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άγνωστοι που έχουν λόγο στο κορμί σας;;;

Η οικογένεια σας, σας πήγε σε ένα κέντρο, δεν μπορούσε πια να σας φροντίζει στο σπίτι!!

Κι άλλο άγνωστοι, έχουν λόγο για όλες σας τις ανάγκες… Τρώτε με το πρόγραμμά τους… μα δεν πεινάτε…

Σας πάνε στην τουαλέτα, σας διαλέγουν τα ρούχα, σας βάζουν για ύπνο, σας δίνουν τα φάρμακα!! Και όλοι φοράνε άσπρα… Αρχίζετε να τους εμπιστεύεστε… Αυτοί με τα άσπρα ξέρουν…

Κάποιοι δείχνουν να σας αγαπούν πραγματικά… Γίνονται οι γονείς σας, τα παιδιά σας… Γίνονται οι δικοί σας άνθρωποι… Αυτοί οι ξένοι με τα άσπρα…

Τις περισσότερες φορές είναι ευγενικοί και υπομονετικοί…

Τους έχετε βρίσει, τους έχετε χτυπήσει…

Και μετά τους έχετε πει ευχαριστώ και τα έχουν ξεχάσει όλα!

Για λίγο ξεχνούν και τη δική τους κούραση!!

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica κατά κόσμον Φωτεινή, σήμερα 24-5-2015