Έμαθα να
στηρίζομαι στα πόδια μου,
Όταν αυτά ήταν
αδύναμα
και όταν λύγιζαν
την πέτρα που πατούσαν.
Έμαθα να
βασίζομαι στα χέρια μου,
Σε ότι αυτά
μπορούσαν να φτιάξουν
Και σε όσα αυτά
μπορούσαν να αγγίξουν…
Έμαθα να μην
κλαίω,
Έμαθα να πιστεύω
στους ανθρώπους,
Ακόμα και όταν
αυτοί με πρόδιδαν…
Έμαθα να βαδίζω
μόνη μου,
στο δρόμο που εγώ
χάραζα.
Και όταν με
έβαζαν σε ξένο μονοπάτι.
έμαθα να περπατάω
με το δικό μου βήμα...
έμαθα να κρύβω
ότι νοιώθω
έμαθα να είμαι
δυνατή…
να είμαι σκληρή…
έμαθα πως κάθε βράδυ
θα φέρει απλά την
επόμενη μέρα…
Μα ποιος είπε πως
ότι έμαθα μου φτάνει;;;
Ποιος είπε πως οι
δυνατοί δε λυγίζουν;;
Ποιος είπε πως
δεν έχω ανάγκη
Ένα χέρι να
πιάσει το δικό μου;
Ειλικρινά, ζεστά
και με αγάπη…
Έστω για λίγο…
Δεν έχει
σημασία….
Ποιος είπε πως τα
φτερά δεν κουράζονται όταν πετάνε;
Ο απέραντος
ουρανός είναι σαν τη ζωή…
Χρειάζεται παρέα
το πέταγμα ψηλά
και οι μεγάλες
αποστάσεις!
Χρειάζεται αγάπη
η δύναμη, για να συνεχίσει να υπάρχει….
Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή, 15-09-2015
