Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

βροχή.




Θες να βγούμε βόλτα στη βροχή;;
Θες να μουσκευτούμε μέχρι το κόκκαλο::
Θες να μη σκεφτούμε το αύριο για μια μέρα;;
Μονάχα για μια νύχτα, το αύριο να μην έχει σημασία!!!
Να εξαφανίσουμε την κούραση…

Θες να περπατήσουμε;
Έτσι απλά, χωρίς προορισμό! Χωρίς να κοιτάξουμε την ώρα!
Να μην κοιμηθούμε καθόλου πριν τη δουλειά!

Θες να ξεχάσουμε τη λέξη ελπίδα και τη λέξη μέλλον…
Να μη μιλήσουμε καθόλου… θες;;
Θες να με πάρεις αγκαλιά;
Χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές!!

Θες να ξεχάσουμε τον κόσμο όλο;;
Να μην υπάρχει καλό και κακό!!
Μόνο επιθυμία!
Μόνο το σήμερα!

Θες να σου δείξω εμένα;
Πως είμαι τρελή και παράφορη και παθιασμένη!!

Πες μου!! Θες να βγούμε στη βροχή;;
Αύριο θα είμαστε κρυωμένοι!
Θα βήχουμε και η μύτη μας θα τρέχει και θα είναι κόκκινη!!
Και εγώ θα γελάω! Στο λέω να το ξέρεις!
Είναι αστεία η κόκκινη μύτη!!!
Και το κρύωμα περνάει!! Δε μένει για πάντα!!
Η βόλτα στη βροχή όμως μένει!

Περίεργο… ακούω απλά τη βροχή, τη βλέπω να πέφτει από το παράθυρο…

Σε ποιον μιλάω;;
Κανείς δεν είναι εδώ να με ακούσει…
Ίσως είναι απλά μια βόλτα που πρέπει να κάνω με τον εαυτό μου…
Που τόσες φορές την έχω κάνει…
Ακόμα μια όμως…

Ίσως μιλάω σε εσένα που έχω τόσο φανταστεί…

Η βροχή σταμάτησε…
Καληνύχτα…


Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή, στις 22-2-2015

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Παγωνιά....





Ανάβω ένα τσιγάρο…
Έπειτα ακόμα  ένα, κι άλλο, κι άλλο…
Ένα τασάκι όνειρα σβησμένα,
Μια ψυχή στο έλεος του καιρού…

Πίνω μια γουλιά από τον καφέ
Που παλιώνει μέσα στο ποτήρι από το πρωί.
Τον σέρνω μαζί μου, για συντροφιά.
Μαζί με μια ζακέτα και τον καπνό…

Κοιτάζω από το παράθυρο..
Έξω φυσάει πολύ… κάνει κρύο…
Στην καρδιά μου κάνει περισσότερο.

Έτσι θέλω να πιστεύω, έτσι έχω φτιάξει τον κόσμο μου.

Μου χτυπάς την πόρτα, δε σου ανοίγω.
Κάνω πως λείπω, πως είμαι μακριά.

Όντως είμαι αλλού, δεν είμαι καν από εδώ.
Είμαι μια ξένη σε έναν κόσμο αφιλόξενο.

Φωνάζεις, λες θες να μπεις…

Κάνει κρύο εδώ γλυκό μου πλάσμα…
Έχει παγωνιά και τα σκεπάσματα είναι λίγα…
Εγώ δεν τα χρησιμοποιώ πια, πάλιωσαν κι όλας.
Κι εγώ το έχω συνηθίσει το κρύο…

Θα με πάρεις αγκαλιά λες…
Θα σου παγώσω τα δάκρυα στα μάτια…

Και τελικά, εμένα το κρύο μου, μου αρέσει.
Βγαίνω που και που στη ζέστη.
Ανοίγω τα χέρια μου και παίρνω αγκαλιά τον ήλιο.
Και στο τέλος καίγομαι…
Κουράστηκα φίλε μου να καίγομαι…
Αν και ξέρω θα το ξανακάνω.
Απλά απόψε, λέω να κάτσω στην παγωνιά μου…
Με τη ζακέτα μου, τα τσιγάρα μου και τα παλιά μου σκεπάσματα.
Αυτά που με προστάτεψαν όταν το είχα ανάγκη.
Αυτά που είναι δοκιμασμένα πως αντέχουν….

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica κατά κόσμον Φωτεινή, στις 20-2-2015