’Ανοιξη...

Άνοιξη ματωμένη,

μου λαβώσατε κι αυτή την εποχή…

Θέλω να σκεφτώ τη θάλασσα,

Μα σε αυτή πνίγετε ανθρώπους,

Θέλω να σκεφτώ ταξίδια, και καράβια και γαλήνια νερά,

Δελφίνια και γλάρους να πετούν…

Μα μου ματώσατε τη θάλασσα….

Μου συννεφιάζετε την άνοιξη,

Αυτή που έχω στην καρδιά μου

Και με σώζει απ τον πιο βαρύ χειμώνα…

Ψάχνω μέσα μου, σκάβω τα σωθικά μου…

Να θυμηθώ τότε που γελούσα αληθινά,

τότε που πίστεψα, θα αλλάξω τον κόσμο…

Με πείσατε πως μόνη μου μπορώ…

Κουτή…

Μόνος του κανείς τι να αλλάξει;;

Πρώτη του Μάη ξημερώνει…

Ποιος περνάει μόνος του την Πρώτη  του Μάη;;

Ποιος πάει να μαζέψει λουλούδια;;

Που το νερό που τα ποτίζει,

Είναι δάκρυα και αίμα…

Ο ήλιος πέφτει  και μου ζεσταίνει το πρόσωπο,

Ήρθε η ώρα να κατέβω από το λεωφορείο…

Ούτε ένας δε γέλασε…

Και κοίταζα τα πρόσωπά τους ώρα,

Παρακαλούσα να δω μάτια γελαστά…

Συννεφιασμένη η τελευταία μέρα του Απρίλη,

σα να ήξερε….

Ο ήλιος, η άνοιξη πρέπει πρώτα να είναι στην καρδιά μας, στο μυαλό μας…

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή 1-5-2015