Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Να θυμάσαι...





Μέσα στη λήθη,
στο σκοτάδι του μυαλού,
η δίνη παρασύρει μνήμες, όνειρα και ζωή.
Και αφήνει απομεινάρια,
σκόρπια από δω και από κει,
κάτι που αγάπησες,
κάτι που μίσησες,
κάτι που έκανες….

Στα μάτια σου αχνοφαίνεται…
Πως υπήρξες κάποτε αλλιώς.
Στα μάτια σου υπάρχει ακόμα η ζωή…

Ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο
που έχει απομείνει…
Ένα κόκκινο κραγιόν,
Δώρο αγαπημένης, που ξέχασες και θυμάσαι,
δίνει ακόμα χρώμα στην ύπαρξη σου….

Το μοναδικό χρώμα που βλέπεις στον καθρέφτη…

Τι να θυμάσαι άραγε;;
Τι να βασανίζει το μυαλό σου τα βράδια;;
Πόση αγάπη να έχεις στην ψυχή σου;;
Πόση αγάπη να σου δώσω εγώ;

Που τα αποθέματα μου,
καμιά φορά είναι λίγα…

Που ζητάς πράγματα,
και δεν μπορώ να στα δώσω…
Που ρωτάς,
μα δεν έχω απαντήσεις…
Που με φιλάς, σαν πρόσωπο αγαπημένο,
και ζεσταίνεις εσύ, τη δική μου καρδιά.
Που στο τέλος, γίνεσαι εσύ παρηγοριά μου.

Αυτό το κόκκινο κραγιόν να το φοράς.
Και όταν πια δεν μπορείς,
θα το κάνω εγώ για σένα…
Για να χει χρώμα η ζωή σου,
να έχουν χρώμα τα όνειρά σου…
Για να έχεις κάτι να θυμάσαι,
Ακόμα και όταν κάθε μέρα, ξεχνάς κάτι ακόμα!

Να φοράς το κόκκινο κραγιόν,
Για να έχει και η δική μου ζωή χρώμα…
Τις μέρες που κουράζομαι μαζί σου…
Και να θυμάμαι,
Πως κάποτε υπήρξες
Μάνα, κόρη, αδερφή και αγαπημένη…
Και πως ακόμα υπάρχεις,
Ειδικά τις ώρες που με χρειάζεσαι…

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή στις 4-4-2015


Αφιερωμένο, σε όσους ξεχνούν… με αφορμή τη δική μας “Αλίκη Στη Χώρα Των Θαυμάτων”

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου