Περιμένοντας...

Περιμένω καρτερικά…

Να φανεί από εκεί που έρχεται το φως,

εκείνη η αγκαλιά που θα με βγάλει από το σκοτάδι μου.

Περιμένω με ολοφάνερη αγωνία…

Εκείνα τα χέρια,

που όταν πιάσουν τα δικά μου, θα ταιριάξουν μέσα τους.

Εκείνα τα χέρια που θα με κρατήσουν δίπλα τους.

Όχι σφικτά, όχι με δύναμη.

Με τρυφερότητα και αγάπη.

Εκείνα τα χέρια που θα τα νοιώθω σα δικά μου.

Που θα μου είναι πολύτιμα και άγια.

Που θα τα φιλώ να ξαποσταίνουν…

Που θα με χαϊδεύουν να γαληνεύω,

τις ώρες που η ψυχή μου φουρτουνιάζει!

Περιμένω με καημό…

Εκείνα τα μάτια,

Που θα δουν μέσα στα δικά μου όσα κρύβει η ψυχή μου.

Εκείνα τα μάτια,

Που η μελαγχολία και η χαρά τους,

θα είναι η θρησκεία μου, το τάμα μου, η ευχή μου.

Εκείνα τα μάτια,

που γι αυτά θα χτυπάει η καρδιά μου.

Περιμένω με ολάνθιστο πόθο,

Εκείνο το στόμα, εκείνα τα χείλη,

που θα πουν και θα ρωτήσουν λίγα,

μα θα τα ξέρουν όλα.

Εκείνα τα χείλη που θα δώσουν πνοή

στα ξεχασμένα μου όνειρα.

Περιμένω καρτερικά,

Εκείνον που δε θα θελήσει να με κάνει να πιστέψω ψέμματα.

Εκείνον που θα δει ποια είμαι.

Εκείνον που θα κερδίσει αυτό που είμαι,

και θα νοιώσει περηφάνια,

τόσο για το πολύ, όσο και για το λίγο μου.

Περιμένω καρτερικά…

Και μέχρι να ρθει, θα ερωτεύομαι…

Θα πλανιέμαι και θα ονειρεύομαι.

Με δύναμη και πάθος.

Θα πέφτω και θα σηκώνομαι,

και θα είμαι εγώ…

Κι αν δεν έρθει, δεν πειράζει…

Θα κοιμάμαι κάθε βράδυ μαζί του,

σε διαφορετικό όνειρο.

Θα κάνουμε μαζί ταξίδια στο μυαλό μου…

Και το κορμί μου θα είναι απλά μια σανίδα σωτηρίας,

κάθε πρωί που θα ξυπνώ

και θα παλεύω με τον κόσμο και με τον εαυτό μου!

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμο Φωτεινή, σήμερα 30-3-2015