Παγωνιά....

Ανάβω ένα τσιγάρο…

Έπειτα ακόμα  ένα, κι άλλο, κι άλλο…

Ένα τασάκι όνειρα σβησμένα,

Μια ψυχή στο έλεος του καιρού…

Πίνω μια γουλιά από τον καφέ

Που παλιώνει μέσα στο ποτήρι από το πρωί.

Τον σέρνω μαζί μου, για συντροφιά.

Μαζί με μια ζακέτα και τον καπνό…

Κοιτάζω από το παράθυρο..

Έξω φυσάει πολύ… κάνει κρύο…

Στην καρδιά μου κάνει περισσότερο.

Έτσι θέλω να πιστεύω, έτσι έχω φτιάξει τον κόσμο μου.

Μου χτυπάς την πόρτα, δε σου ανοίγω.

Κάνω πως λείπω, πως είμαι μακριά.

Όντως είμαι αλλού, δεν είμαι καν από εδώ.

Είμαι μια ξένη σε έναν κόσμο αφιλόξενο.

Φωνάζεις, λες θες να μπεις…

Κάνει κρύο εδώ γλυκό μου πλάσμα…

Έχει παγωνιά και τα σκεπάσματα είναι λίγα…

Εγώ δεν τα χρησιμοποιώ πια, πάλιωσαν κι όλας.

Κι εγώ το έχω συνηθίσει το κρύο…

Θα με πάρεις αγκαλιά λες…

Θα σου παγώσω τα δάκρυα στα μάτια…

Και τελικά, εμένα το κρύο μου, μου αρέσει.

Βγαίνω που και που στη ζέστη.

Ανοίγω τα χέρια μου και παίρνω αγκαλιά τον ήλιο.

Και στο τέλος καίγομαι…

Κουράστηκα φίλε μου να καίγομαι…

Αν και ξέρω θα το ξανακάνω.

Απλά απόψε, λέω να κάτσω στην παγωνιά μου…

Με τη ζακέτα μου, τα τσιγάρα μου και τα παλιά μου σκεπάσματα.

Αυτά που με προστάτεψαν όταν το είχα ανάγκη.

Αυτά που είναι δοκιμασμένα πως αντέχουν….

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica κατά κόσμον Φωτεινή, στις 20-2-2015