Αγαπώ. Αγάπησα. Θα αγαπώ.

Αγάπησα…

Αγαπώ,

Πολύ τη μοναξιά μου

που με συντροφεύει όλα μου τα χρόνια.

Που αγγίζει τα όνειρά μου με τα απαλά της χέρια,

Που κρατάει τους στόχους μου σταθερούς,

Που δε μαρτύρησε το κλάμα μου και ας μη μου σκούπισε ποτέ τα δάκρυα.

Ήταν εκεί όταν σηκωνόμουν και όταν έπεφτα,

όταν το αδιέξοδο ήταν μονόδρομος και όλες οι αποφάσεις έμοιαζαν λάθος.

Που δεν έφυγε ακόμα και όταν την έδιωχνα και την απαρνήθηκα.

Αγαπώ περισσότερο…

Τους φίλους, που ακόμα και όταν δεν μπορούσαν να καταλάβουν μου κράτησαν το χέρι.

Που στήριξαν όλες τις λάθος αποφάσεις μου..

Και ήταν εκεί να μου σκουπίσουν τα δάκρυα, ακόμα και όταν έφευγα.

Που είναι αυστηροί μαζί μου, όταν εγώ χαϊδεύω τον εαυτό μου.

Που αγάπησαν και τη μοναξιά μου, και την κατανόησαν

Και με άφησαν μόνη μαζί της όταν το χρειαζόμουν ακόμα και αν δεν τους άρεσε,

ακόμα και αν δεν τους άξιζε.

που με κοιτούν στα μάτια και βλέπουν την ψυχή μου.

Που μου έχουν δώσει ένα κομμάτι της δικής τους καρδιάς.

Αγάπησα…

Όσους ταξίδεψαν στο κορμί και στο μυαλό μου…

Και μέσα από αυτούς είδα εμένα.

Να αλλάζω, να γίνομαι γυναίκα, να γίνομαι σκληρή, ευάλωτη, τρυφερή.

Που έμαθαν να πληγώνομαι και να πληγώνω…

Που με έκαναν να ακούω μουσική και να γράφω για τον έρωτα.

Που γέμισαν τις σκέψεις μου λουλούδια και αγκάθια.

Που έκαναν τα τσιγάρα μου να καίγονται αργά και να μουσκεύονται με δάκρυα.

Άλλοτε χαράς άλλοτε λύπης.

Αγαπώ εμένα…

Και όλα αυτά που είναι κομμάτι δικό μου.

Αγαπώ τη ζωή μου και όλες τις πλευρές τις…

Και αν με ρωτήσει κανείς αν κάτι θα άλλαζα, θα έλεγα τίποτα.

Ακόμα και όταν θα πέφτω, θα αγαπώ εμένα…

Και όλους αυτούς που με έριξαν,

μα πάντα θα χρωστάω σε αυτούς που μου έδωσαν το χέρι για να σηκωθώ

και δε φοβήθηκαν να μου πουν την αλήθεια,

που δε με αγάπησαν ψεύτικα, που δε με τύλιξαν με όμορφα ψέμματα!!

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, στις 23-1-2014