Όταν το στομάχι
σφίγγεται,
τα χέρια
παγώνουν,
η κρίση θολώνει,
τα πόδια μοιάζουν
να μην κινούνται.
Αυτό είναι ο
τρόμος…
Και ο τρόμος
είναι σαν την άβυσσο.
Σε τρώει, σε
καταπίνει αχόρταγα.
Πίνει τις πιο
καλές στιγμές σου γουλιά γουλιά.
Μαραίνει κάθε
ευτυχία σαν το θάνατο.
Σε τυλίγει ζεστά
και σε παίρνει μαζί του…
σε μονοπάτια που
δε θες να πας..
σου μαθαίνει τη
θλίψη..
σε κάνει ατρόμητο
γιατί πρέπει να επιβιώσεις.
Δεν υπάρχει άλλος
τρόπος να τα βγάλεις πέρα μαζί του.
Μαθαίνεις να μην
αφήνεσαι ποτέ…
Φοβάσαι να
γελάσεις, γιατί ξέρεις…
κάθε χαμόγελο στο
τέλος θα το πληρώσεις ακριβά.
Και καταστρέφεις
με μανία ότι φτιάχνεις,
για να μην
προλάβει να το κάνει εκείνος.
Γίνεσαι έρμαιο
του, υποδουλώνεσαι σχεδόν με υπακοή…
Κάνεις ότι σου
λέει, και γκρεμίζεις….
Και όταν
γκρεμίζεις πονάς, πονάς πολύ…
Βουβά, ανήμπορα,
μάταια…
Και το μόνο που
θες είναι ένα ζεστό χέρι,
Να πιάσει το δικό
σου την ώρα που διαλύεις τα πάντα.
Και να σε
σταματήσει,
να σε κάνει να
πάψεις να φοβάσαι,
να σε κάνει να
νοιώσεις σιγουριά.
Να σε γεμίσει
αγάπη, που δε θα στην πάρει πίσω.
Γιατί αν την
πάρει ο τρόμος θα δικαιωθεί ξανά.
Έχουν υπάρξει
αρκετά τέτοια χέρια.
Που σε έκαναν να
αφεθείς…
Και τότε έπεσες
βαθύτερα,
και το θυμάσαι…
και το θυμάται και ο τρόμος μέσα σου…
και το
εκμεταλλεύεται…
Γελάει χαιρέκακα
σε μια γωνία…
πάντα είναι εκεί
και παρακολουθεί,
και σχεδόν πάντα
δικαιώνεται…
Δε θα σε δικαιώσω
ξανά…
Ποτέ ξανά…
Χρόνια ζω στην
τρέλα σου,
χρόνια με
κυβερνάς…
χρόνια τώρα με
ορίζεις, με καταστρέφεις και με ξαναγεννάς.
Μουδιάζεις το
μυαλό μου και ορίζεις τη σκέψη μου…
Είσαι ο πιο
πιστός μου σύντροφος,
Το πιο σκληρό μου
ναρκωτικό…
Μα τέρμα, σήμερα
ήταν η τελευταία σου φορά που με πάτησες…
Ήταν η τελευταία
φορά που με έκανες να κλάψω…
Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή, σήμερα 11-12-2014
