Υπάρχουν κάποιες φορές που θέλεις κάτι τόσο πολύ, σχεδόν απεγνωσμένα. Αυτή η επιθυμία κατακλύζει όλο σου το είναι. Μια αίσθηση ότι ποτέ δε θα ολοκληρωθείς, ποτέ δε θα σταματήσεις να έχεις ανάγκη αυτό το κάτι. Το Μεγάλο σου Κάτι.
Και όσο κρατάει η επιθυμία, σιγά σιγά ξεχνάς τι είναι αυτό που θες, ξεχνάς τι σε τράβηξε τόσο κοντά του αρχικά. Το υποκείμενο έχει χαθεί, το έχει ρουφήξει όλο μέσα του, αυτό το συναίσθημα, αυτή εν αγωνιώδης μάχη να το κατακτήσεις, να το κάνεις δικό σου.
Προτού όμως το καταλάβεις, έχεις γίνει εσύ δική του. Υπάρχεις για να πολεμάς να κατακτήσεις, χωρίς να έχει σημασία τι είναι αυτό, βάζεις όλες σου τις δυνάμεις, αφιερώνεις όλο σου το χρόνο, αναπνέεις για να καταφέρεις αυτό που μοιάζει ακατόρθωτο και που χωρίς αυτό πορεύεσαι μισή.
Όλα μοιάζουν λίγα, μικρά και ανώφελα. Η τρύπα αυτή στην καρδιά και στο μυαλό δεν μπορεί να καλυφθεί με ημίμετρα, πάντα είναι όλα λίγα... οι στιγμές είναι μικρές και ανούσιες, γιατί εσύ δεν είσαι εκεί. Εσύ φαντασιώνεσαι πως θα ήταν αν ζούσες με αυτό το κάτι, με αυτή τη συγκεκριμένη συνθήκη που έχεις συνάψει με τον εαυτό σου και ακόμα δεν έχεις καταφέρει να την εφαρμόσεις.
Τελικά αυτό το Κάτι έρχεται... αυτό που ζητούσες τόσο καιρό είναι εκεί. Έχεις θυσιάσει ώρες, μέρες και νύχτες να το σκέφτεσαι και πως θα ήταν να ζεις με αυτό. Έχεις θυσιάσει ανθρώπους, έχεις θυσιάσει ακόμα και εσένα. Και τώρα είναι εδώ και εσύ μπορείς να αφοσιωθείς σε αυτό και να αναπληρώσεις και όλες τις στιγμές που έχασες, αφού τώρα πια λογικά θα έπρεπε να είσαι χαρούμενη, ευτυχισμένη, πλήρης....
Παρ όλα αυτά... κενό, τίποτα....
Αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνει αυτό... αναρωτιέσαι ακόμα και για αυτό που ήρθε, που το έκανες να έρθει , που πάλεψες τόσο γι αυτό... "Αυτό ήταν? Γι αυτό πάλευα?"
Πάλι κενό... χειρότερα από πριν.... Τόσοι αγώνες... τόση αγωνία, τόσες θυσίες... για ποιο λόγο?
Μα δε στο ζήτησε κανείς!!!
Και όμως... δε φταίει το Κάτι που στάθηκε ανεπαρκές μπροστά στις προσδοκίες σου... Τόσο καιρό δε ζούσες για να έρθει, ζούσες για να παλεύεις. Αυτή η προσπάθεια σε κατέκλυσε, αφοσιώθηκες τόσο πολύ στην πάλη που ξέχασες τον λόγο που αρχικά ξεκίνησες, δεν είχε καμία σημασία τελικά το τι, το πότε, το πως. Το μοναδικό που είχε σημασία ήταν το ότι βρισκόσουν σε αυτή την κίνηση. Το γεγονός ότι είχες ένα καρότο να κυνηγάς...
Υπήρχαν πολλά γύρω σου για να ψάξεις, να βρεις, να αγαπήσεις... και όμως τα έκανες όλα πέρα θεωρώντας πως είναι πολύ μικρά, πολύ λίγα για εσένα. Ήταν τελικά?
Άφησες τα πάντα πίσω σου... φρόντισες να απομακρύνεις ότι θα ήταν "εμπόδιο" στο δύσκολο δρόμο σου.... Και τελικά αυτό που πήρες ήταν ένα κενό πουκάμισο... Δεν είχε πρόσωπο, δεν έφερε μαζί του δώρα... ή έφερε το μεγαλύτερο...
Κι άλλο πρόβλημα... τώρα που ήρθε και είναι εδώ τι θα το κάνεις, πως θα του φερθείς? Θυμάσαι? και όλα τα υπόλοιπα που έδιωξες κάποια στιγμή είχες αγωνιστεί για να τα πετύχεις... και όμως σχεδόν με ευκολία τα έβαλες στην άκρη.
Θα κάνεις τα ίδια ξανά?
Φαινομενικά οι επιλογές είναι δυο... βασικά έτσι έχεις μάθει να κυκλοφορείς και να ζεις... άσπρο-μαύρο, κρύο-ζέστη.....
Πλέον όμως δε γίνεται έτσι, δεν μπορείς να το κάνεις... νοιώθεις προδωμένη και ταυτόχρονα προδότρα.... ότι βάδιζες σε λάθος δρόμο... ξαφνικά νοιώθεις τη θερμοκρασία να αλλάζει και βλέπεις γύρω σου χρώματα... καινούριος κόσμος... σε φοβίζει! Ήταν πάντα τόσο εύκολο να ζεις με τους δικούς σου κανόνες, στο δικό σου κόσμο....
Τι θα κάνεις τώρα? Που θα πας?
Κοιτάς γύρω σου... Τόσοι πιθανοί δρόμοι να ακολουθήσεις... έχεις χάσει πολύτιμο χρόνο και θέλεις να τους εξερευνήσεις όλους... Πάλι η επιθυμία.... φοβάσαι μη σε κατακλύσει ξανά...
Κλείνεις τα μάτια, πετάς ένα κέρμα... κορώνα ή γράμματα... όπου σε βγάλει...
Τώρα ξέρεις... όποιο δρόμο και να πάρεις το βασικό είναι να κρατήσεις τον εαυτό σου, την ακεραιότητά σου. Τα μάτια σου και την ψυχή σου ανοικτά... Όχι άλλες παρωπίδες!
Μα γιατί σε κάποιο σημείο της ζωής σου τις φόρεσες? Θυμάσαι ακόμα... κάποτε δεν ήσουν έτσι... Μήπως σου τις φόρεσε κάποιος άλλος? Και αν ναι, γιατί τον άφησες?
Φταις.... ξέρεις πρέπει να αλλάξεις... και για να το κάνεις πρέπει να ξεχάσεις και να θυμάσαι ταυτόχρονα... Δύσκολο... πολύ δύσκολο... Και???
Συνεχίζεις...
Το κέρμα έπεσε, η αφετηρία ορίστηκε... Τώρα περπάτα...
Με τα μάτια ανοικτά!!! Με την καρδιά ανοικτή.... Μην το ξεχνάς αυτό!!!!
Προχώρα... Ακούς.... Προχώρα.....
Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica κατά κόσμον Φωτεινή, σήμερα 1//11/2014
