Θα γίνουμε... Άνθρωποι??

Λίγοι φίλοι καλοί....
Λίγα τσιγάρα και μια κούπα καφές.
Κόσμος περνάει και χάνεται
Με τις σκέψεις του, το δικό του φορτίο
Παιδιά γελάνε, φωνάζουν
Απόσταση από κάθε τι που συμβαίνει κρατούν
Η ζωή γύρω μας δείχνει να γκρεμίζεται
και εμείς συνεχίζουμε να ζούμε...
Πως ζούμε? Φυσιολογικά?
Συζητάμε.... Επιδερμικά όλα...
Σβήνουμε... μας φαίνεται ξένο
Αρρωσταίνουμε... Αυτοκτονούμε.... Δολοφονούμαστε...
Απλά το λέμε 'Αδικο....
και είμαστε εμείς Δίκαιοι?
Αγαπάμε εμείς τον εαυτό μας?
Αγαπάμε άραγε κανέναν?
Έτσι που καθόμαστε άπραγοι...
Που απλά κοιτάμε και δε βλέπουμε...
Που απλά μιλάμε και δεν πράττουμε...
Τι είμαστε τελικά οι άνθρωποι?
Αναλώσιμες μονάδες?
Φρικιά της Φύσης? Τι..??
Πως επαναστατεί ο 'Ανθρωπος?
Πως ενώνεται και από πολλοί γίνεται Ένας?
Κάτω από ποια σημαία?
Τι χρειάζεται να ενώσει τα χέρια...
Πως σμίγει η φωνή?
Πότε ο Άνθρωπος θα πάψει να ελπίζει?
Πότε θα πάψει να καταστρέφει...
Πότε θα αρχίσει να δημιουργεί?
Σύντομα ας γίνουν όλα..
Σύντομα ας ξυπνήσει πάλι η συνείδηση...
Σύντομα ας γίνουμε Άνθρωποι.....


Γράφτηκε στην Αθήνα, την 1η Οκτωβρίου 2013 από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή.

Φτερά στην καρδιά

Να έχεις φτερά στην καρδιά

Η άνοιξη να πλημμυρίζει το αίμα

Λουλούδια ανθίζει η πλάση ξανά

κι όλα γύρω να μοιάζουν κρυμμένα.

Τα έκρυβε μια ομίχλη παχιά

Τώρα ήρθε βοριάς και τη διώχνει...

Η ψυχή μουρμουρίζει απαλά 

στις κορφές τις σα λιώνει το χιόνι...

Ο ρυθμός παίρνει χρώμα ξανά

Βρίσκουν νόημα τα ξεχασμένα

Μιας νιότης που πήρε στραβά

όλα εκείνα που πίστευε αγαπημένα..

Μουσική και τραγούδι και φως

Τέρμα πια τα μεγάλα σκοτάδια

Βρήκαν λόγο τα μάτια να δουν 

τα δικά σου δυο όμορφα μάτια

Τιτιβίζουν ξανά τα πουλιά

ξαναχτίσαν εδώ τη φωλιά τους

και μας παίρνει ξανά αγκαλιά

η νεράιδα του πιο όμορφου δάσους...

Δίχως κόπο και έννοια καμιά 

πήρε δρόμο και πάλι η πένα

Κράταγε φυλαγμένα καλά,

τόσα χρόνια, τα είχε γραμμένα...

Μες στα μάτια τον ήλιο κοιτώ,

το σκοτάδι κι αυτό πήρε χρώμα

Και το μαύρο σαν άσπρο θορρώ...

Σβήσανε τα σύνορα απ το χώμα

Παίρνω φόρα, πετάω ψηλά...

Τα φτερά μου ανοίγω και τρέχω

Να σε πάρω ποθώ αγκαλιά.

Σα σύννεφο στον ουρανό σε χαζεύω...

Όλα τ άστρα φανήκανε ξάφνου

Το φεγγάρι αστράφτει μακριά

Αν ζητήσεις για σένα θα φτάσω 

ως εκεί και ακόμα πιο ψηλά..

Αγκαλιά έγινε όλη η φύση

Όλη η φύση έγινε εσύ

Ξενυχτώ και ποθώ τη ημέρα 

που θα σβήσει απ το χάρτη το γκρι

Να σου δώσω κομμάτι κομμάτι

ό,τι από μένα ζητάς...

Τα πιο όμορφα μόνο γλυκέ μου...

Τα πιο όμορφα εσύ να κοιτάς!

Θα σου φτιάξω έναν κόσμο χρυσάφι

να το στρώνω, εσύ να πατάς..

Να έχει Άνοιξη όλη η πλάση

Μόνο στα μάτια φως μου να με κοιτάς!

Γράφτηκε στις 27/03/2014 στην Αθήνα από τη Mimosa Pudica... κατά κόσμον Φωτεινή

ΖΩ...

Η Ζωή…

Ένα λουλούδι κλειστό

Μια όαση απάτητη

Μέχρι την ώρα που ανοίγεις τα μάτια σου

Και βλέπεις το θαύμα

Το θαύμα που δεν εξηγείται

Δεν είναι κόλπο ταχυδακτυλουργικό

Δεν είναι μπαλόνι χρωματιστό της γιορτής που θα σκάσει

Είναι το θαύμα που σε παρασύρει

Να φωνάξεις και να τραγουδήσεις

Να ξεχάσεις ότι μίσησες… σα να μη μίσησες ποτέ

Δεν υπάρχει πόνος, μόνο γλυκιά μελαγχολία

Δεν υπάρχει κακία, μόνο καλοσύνη

Δεν υπάρχουν εχθροί μόνο φίλοι που σου έλειψαν

Πετάς μέσα στο μεθύσι της ζωής και με το μυαλό πιο θολό από ποτέ βλέπεις τα πάντα πιο καθαρά από ποτέ

Η ομίχλη σπάει στα δυο

Και ξαφνικά υπάρχει μπροστά ένας παράδεισος που η μιζέρια τον έκανε να μοιάζει κόλαση

Τα πάντα ανοίγονται μπροστά μας με το πιο όμορφο τους πρόσωπο

Θες να ζήσεις την ομορφιά…αναζήτησε την

Μελέτησε τη… φώναξε τη με το όνομα της

Θες να ζήσεις τον έρωτα… φτιάχτον

Θα απογοητευτείς? Και?

Έζησες? Αυτό μετράει…

Η Ζωή είναι να τη ζεις… όχι να τη μελετάς

Σταμάτα να σκέφτεσαι

Σταμάτα να κλαις για τη ζωή… κλάψε για εσένα

Για να καθαρίσουν τα μάτια σου, να αδειάσει η ψυχή σου

Να έχεις χώρο και γι άλλα

Μην κλαις για αυτά που έχασες...

Τα έζησες… τι άλλο θες??

Μπροστά, μπροστά είναι η Ζωή

Θέλεις να φύγεις.. να πας που?

Αν τη μιζέρια σου πάρεις μαζί σου

Κι εκεί δυστυχία θα βρεις

Φύγε όταν είσαι χαρούμενος

Να φτιάξεις χαρά κι εκεί που θα πας

Να αφήσεις χαρά πίσω σου

Να θυμούνται το χαμόγελό σου και τα φωτεινά καθαρά σου μάτια

Αλλιώς όλοι θα σε ξεχάσουν…

Ένα βεγγαλικό μιας νύχτας ανούσιας… μιας γιορτής του τίποτα…

Και η Ζωή είναι θύμησες… θύμησες που εμείς τις φτιάχνουμε…

Διάλεξε τη χαρά από τη λύπη

Διάλεξε την αλήθεια από την ουτοπία

Διάλεξε τη θάλασσα που σε ταξιδεύει

Μη φοβάσαι τη βροχή… άστη να σε βρέξει

Μη φοβάσαι το κρύο… μη φοβάσαι τη φωτιά

Άστη να σε κάψει, άστη να σε λυτρώσει

Τι… φοβάσαι μη σε πουν τρελό?

Και?

Τρελή και ευτυχισμένη Ζω…

Τρελή και ευτυχισμένη Αγαπώ

Τρελή και ευτυχισμένη συνεχίζω…

Τρελή και ευτυχισμένη επιβίωσα από τη μιζέρια και μπήκα μέσα της και βγήκα ζωντανή

Δε με έφαγε αυτό το σαρκοφάγο…

Δεν μπόρεσε να χωνέψει την τρέλα και το γέλιο μου!!!

Και μαζί με άλλους τρελούς και παράξενους και αλλόκοτους

Και με όλους αυτούς που εσύ φοβάσαι…

Εγώ καλέ μου Ζω…

Μπορείς να συνεχίσεις να κοιμάσαι.

Γράφτηκε στις 30/05/2013, Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή

Αστέρια...

Και τα αστέρια περνούν και χάνονται και σβήνουν… όχι αργά, απλά μόλις ξημερώσει. Και εσύ με είπες αστέρι. Κάποια νύχτα ίσως με συνάντησες και με είδες να λάμπω, μα όσο ξημέρωνε ξεθώριαζα και μόλις νύχτωσε πάλι δε με έβρισκες. Εγώ ήμουν στην ίδια θέση και σε περίμενα. 

Μα ο κόσμος είναι μεγάλος όσο και ο ουρανός. Και δεν μπορούσες να με βρεις ξανά. Σου έγνεφα και προσπαθούσα να λάμψω όπως πριν. Μόνο που έλαμψα γιατί εσύ με κοίταξες, πήρα φως από τη ματιά σου. Και τώρα απομένω άλλο ένα αστέρι μέσα σε όλα τα άλλα….

Τρεμοσβήνω, την ημέρα κοιμάμαι και περιμένω να νυχτώσει και βάζω τα δυνατά μου, αλήθεια προσπαθώ…. Να λάμψω να με δεις ξανά. Και εγώ σε βλέπω να γελάς, να χορεύεις και να ξεχνάς αυτό το άστρο που κοίταξες μια φορά…

Δεν είναι ανάγκη απλή, δεν πρόκειται για ικανοποίηση και εγωισμό. Κάποιοι γεννιούνται και λάμπουν μόνοι τους. Είναι αυτόφωτοι. Και κάποιοι άλλοι μπορούν να λάμψουν μονάχα όταν κάποιος προσέξει πως υπάρχουν και δώσει αξία στο ιλαρό τους φως.

Και μπορεί να τους κοιτάξουν πολλοί και να μη λάμψουν ποτέ για κανέναν… παρά μόνο γι αυτό τον ένα που μπορούν να σπαταλήσουν όλη τους τη λάμψη απλά για ένα βράδυ που θα τον δουν να γελάει.

Ξανακοίταξέ με για εσένα κρατώ το φως μου…

Πες αστέρι ξανά και εγώ είμαι εδώ

Κοίτα, σε παρακαλώ….

 Κοίτα προς τα εδώ… 

μη με ξεχνάς….

Γράφτηκε 30/05/2014 στην Αθήνα, από τη Mimosa Pudica, κατά κόσμον Φωτεινή

Χρυσός η αιτία όλων των κακών

Στο ερωτικό ρομάντσο  " η Ωραία του Πέρα" ο Τύμφρηστος κατά κόσμον Δ. Παπαδόπουλος βάζει στο στόμα του ήρωα του, Αιμίλιου, τα εξής λόγια :

" Είμαστε μεμψίμοιροι πάντα για τα άπειρα δεινά της λίγης αυτής ζωής μας και όμως τα δεινά αυτά από εμάς τους ίδιους προέρχονται σχεδόν πάντοτε. Η δίψα του χρυσού. Να η αρχή σχεδόν όλων των δυστυχιών  και των διαφόρων εγκλημάτων! Ο πλάστης του παντός προιδόντας φαίνεται τα αποτελέσματα αυτού, έκρυψε το ολέθριο αυτό μέταλλο στα κατάβαθα της γης και μη θεωρώντας αρκετό να γιομίση το χάσμα με το χώμα, το σκέπασε και με λουλούδια, με καρπούς με πάντα τέλος, όσα μπορούσανε να ικανοποιήσουνε τις ανάγκες και τις τρυφές του κόσμου. η αχόρταστη όμως του κόσμου φιλαργυρία, μη αρκούμενη σε τόσες ευεργεσίες της θείας πρόνοιας έσπρωξεν αυτόν μέσα στην άβυσσο και, ύστερα από επίμονους κόπους, μόχθους και κινδύνους, απόσπασε από τα σπλάχνα της γης το χρυσάφι και έτσι ανακάλυψε στον εαυτό του την πηγή όλων των κακών.
Αλλά αλλοίμονο! Ποιος υπέφερε περισσότερο από την ολέθρια αυτή ανακάλυψη? Ο Έρωτας! Ναι, ο έρωτας! Δε φτάνει μονάχα μια ευαίσθητη καρδιά να αγαπάη. Αν επιθυμή κανένας ν΄απολάυση εκείνη π΄αγαπάει, αν θέλει να γίνει δική του, αν θέλει να την κάμη ευτυχισμένη, έχει ανάγκη σήμερα από χρήματα και όχι από τρυφερότητα. Ο φτωχός εραστής μπορεί να είναι αξιαγάπητος, όχι όμως και αυτυχής. Όσο πιο πολύ είναι πιστός, τόσο περισσότερο είναι και αξιολύπητος, τα δε βάσανα και η απελπισία είναι η απολαυή της ζωής του. Τι λοιπόν πρέπει να κάμη κανένας όταν είναι φτωχός και ευαίσθητος? Να μην αγαπάη? Αλλ΄ αυτό εκτός που δεν είναι στο χέρι του, είναι και φοβερώτερο από το πρώτο"
                          

" Η Ωραία του Πέρα" γράφτηκε το 1922. Σήμερα φαντάζουν αυτά που γράφονται κάπως παρωχημένα και υπερβολικά, δεδομένου ότι στο τέλος ο ήρωας πεθαίνει, δηλαδή και αυτός και η αγαπημένη του πεθαίνουν, εκείνη αυτοκτονεί επειδή την πάντρευαν με κάποιον της δικής της οικονομικής τάξης και εκείνος από τον πόνο που την έχασε.

Θα ήθελα όμως να κάνω τη σύνδεση με το σήμερα, όπως εγώ την είδα. Μπορεί να διαφωνώ με την καταγωγή του χρυσού, ξέροντας πως βρέθηκε εκεί κάτω από το χώμα και κάτω από όσα είναι χρήσιμα και αναγκαία για εμάς τους ανθρώπους, δεν μπορώ να διαφωνήσω όμως στην ουσία του πράγματος, πως δηλαδή λόγω της φιλαργυρίας και της ανάγκης για εξουσία και δύναμη  του ανθρώπου έχει έρθει ολόκληρη η ανθρωπότητα σε δεινή θέση πολλές πολλές φορές μέχρι και σήμερα.

Πόλεμοι, καταστροφές, κατατρεγμένοι και νεκροί, ερείπια που ξαναέστησαν τις ζωές τους για να τις γκρεμίσει ένας ακόμα πόλεμος, μια ακόμα καταστροφή. Και όμως ο έρωτας άνθιζε παντού, σε όλες τις εποχές, σαν τελευταία σανίδα σωτηρίας του ανθρώπου, σαν την όαση μέσα στην έρημο.

Και τώρα ακόμα και στη δική μας εποχή, που τα προβλήματα και η φτώχεια χτυπούν όλο και περισσότερους, τι μας έχει μείνει για να ελπίζουμε και να γελάμε; Πέρα από τον Έρωτα? Που μόλις φτάσει στην πόρτα μας αποκτούμε δύναμη και αντοχή να αντιμετωπίσουμε τα πάντα!!

Θα είμαστε πραγματικά τελειωμένοι μόλις σταματήσουμε να βλέπουμε τις ομορφιές που ακόμα υπάρχουν γύρω μας και ευτυχώς ο έρωτας είναι ακόμα εδώ να μας βοηθάει να τις δούμε και να παίρνουμε δύναμη να πολεμάμε για το καλύτερο!

Ας αγαπήσουμε λοιπόν και ας ερωτευθούμε τα πάντα γύρω μας! Και ας αγωνιστούμε! να είμαστε καθαροί απέναντι στα συναισθήματά μας, να τα δεχόμαστε, να τα αγκαλιάζουμε, όπως τους ανθρώπους και τη φύση γύρω μας!!

Δείγμα Γραφής...

Τώρα, Εδώ, Μαζί...

Μη με εξιδανικεύεις...
Κράτα με χαμηλά στα μάτια σου
και άσε με να ανέβω σιγά σιγά.
Δεν είμαι τίποτε άλλο από αυτό που φαίνομαι.
Μα κάθε μέρα μπορεί να φαίνομαι κάτι άλλο.
Τις στιγμές που λυγίζω, άσε με να λυγίσω...
Και αν κάποια στιγμή δακρύσω μπροστά σου,
μην το πεις αδυναμία.
Είναι εμπιστοσύνη
Σε άφησα να δεις την ψυχή μου υγρή.
Και αν κάποια στιγμή αμυνθώ και σκληρύνω,
από φόβο είναι, και έχω πολλούς.
Και δεν επιθυμώ κανέναν να ακουμπήσω στους ώμους σου...
Αν επιθυμείς όμως αληθινά να με μάθεις , δες κι αυτούς.
Μα εάν τρομάξεις , πες το...
Κοίτα με στα μάτια κι εγώ θα τους παλέψω,
όπως πάντα κάνω...
Δεν ξέρω πολλά, λίγα ξέρω.
Αγαπώ να μαθαίνω...
και δίπλα σου μαθαίνω τον εαυτό μου.
Πάθη έχω και αδυναμίες 
Το θαύμα είναι πως δε φοβάμαι να σε αφήσω να τα δεις.
Θα ήθελα να σου πω, πως σε έχω ψηλά,
μα δεν έχω ιδέα που είναι αυτό.
Μόνο επιθυμία να σε μάθω και να με μάθεις.
Να αγγίξω ένα κομμάτι της καρδιάς σου
κι εσύ ένα της δικιά μου.
Όπως τα σώματά μας ενώνονται,
όπως τα στόματα μας φιλιούνται και τα χέρια μας μπλέκονται.
Έτσι να μπλεχτούν, να ενωθούν.. οι ψυχές και το πνεύμα μας.
Σε έναν Έρωτα μαγικό
Σε μια αγνή ένωση...
Όχι πονηριές, Όχι ψέμματα, Όχι φόβος
Μόνο ό,τι υπάρχει...
Ό,τι βλέπεις και ό,τι αγγίζεις
Όχι Πριν, ούτε Πάντα, ούτε Ποτέ
Μόνο Τώρα, Εδώ, Μαζί....

Mimosa Pudica... Κατά κόσμον Φωτεινή
Γράφτηκε τον Ιούνιο του 2014 στην Αθήνα

Γιατί Mimosa Pudica... ας γνωριστούμε...

Γιατί Mimosa Pudica... ας γνωριστούμε...

Η Mimosa Pudica έχει μια ιδιαιτερότητα... μόλις κάποιος την αγγίξει κλείνεται στον εαυτό της, με τον απλό τρόπο που διαθέτει, μαζεύοντας δηλαδή τα φύλλα της, αμύνεται. Αμύνεται όμως και ας μην υπάρχει εχθρός. Στην Ελλάδα μας είναι πιο γνωστή ως "μη μου άπτου". 

Στις μέρες μας θαρρώ πως παρατηρείται ιδιαίτερα η αμυντική συμπεριφορά. Ένας φόβος και καχυποψία, τείχη που υψώνονται και δεν αφήνουν τα συναισθήματα να μας κατακλύσουν, να μας ταξιδέψουν και να μας παρασύρουν. 

Ακόμα όμως και να οδηγηθούμε στο λάθος, στο επίφοβο, ακόμα και αν γίνουμε παράτολμοι δεν κινδυνεύουμε περισσότερο από ότι εάν κλειστούμε στον εαυτό μας. Πόσο τρομερό είναι να κλείσουμε τον κύκλο της ζωής μας και να μην έχουμε ζήσει? Να μην έχουμε κλάψει, να μην έχουμε γελάσει, να μην έχουμε πονέσει... Μέχρι και αυτό το ντροπαλό φυτό, θα μπορούσε ίσως κάποια στιγμή να αφήσει να το θαυμάσουν και με την αίσθηση της αφής, εκείνο όμως δεν έχει την επιλογή... έτσι το δημιούργησε η φύση! Εμείς όμως μπορούμε να αλλάξουμε και να αφήσουμε όλες τις αισθήσεις μας να μας κατακλύσουν!!

Οπότε ας κάνουμε μια αρχή και ας επιτρέψουμε στα συναισθήματά μας να περάσουν λίγο πέρα από την επιδερμίδα μας! Τόσο τη χαρά όσο και τον πόνο, γιατί αν δεν υπήρχε το ένα πως θα γνωρίζαμε το άλλο? Ας αφήσουμε τα συναισθήματα να μας μιλήσουν ό,τι και να μας τα προκάλεσε!!