Νόμιζα...

Κι εγώ που νόμιζα,

Πως τη ζωή μου την ορίζω εγώ γελάστηκα…

Κανόνες, ηθική και στερεότυπα..

Τόσο βαθειά μέσα μου.

Τα τινάζω ένα ένα

Μα σαν το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας,

Μόλις κόψω ένα, βρίσκεται κι άλλο στο δρόμο μου.

Προσπαθώ, αλήθεια προσπαθώ

Και φοβάμαι, φοβάμαι πολύ.

Πως όλη αυτή η κίνηση θα καταπιεί και εμένα

Και όλα αυτά που πιστεύω σήμερα

Θα είναι ιστορίες να θυμάμαι

Τα βράδια της μοναξιάς μέσα στο πλήθος

Που θα του μοιάζω τόσο που θα με πληγώνει

Φοβάμαι πως θα γίνω ότι φοβάμαι

Συμβιβασμός…

Η λέξη που μπορεί να μου παγώσει την ψυχή.

Φωνές που με καλούν να μοιάσω, να αλλάξω, να αρνηθώ, να ξεχάσω…

Ένας κόσμος που αν δεν του μοιάζεις σε διώχνει

Και σε στέλνει σε έναν άλλο υπέροχο

Που όλοι διαφέρουν μεταξύ τους και ζουν ευτυχισμένοι

Εκεί όπου η μοναχικότητα είναι ευλογία

Και οι λέξεις έχουν νόημα

Και βγαίνουν από στόματα αληθινά…

Λένε αλήθειες, ακόμα και τα ψέμματα είναι αληθινά.

Εκεί που δεν υπάρχει καλό και κακό

Σωστό ή λάθος…

Δεν υπάρχουν δάκτυλα να σε δείχνουν με περιφρόνηση

Εκεί που το λίγο σου έχει αξία όπως και το πολύ…

Εκεί που δεν είναι ντροπή να πεις δεν ξέρω…

Εκεί που ο εαυτός σου μπορεί να ανήκει..

Αυτό δεν έχει αξία?

Κόσμος αληθινός ή κόσμος φαντασιακός,

Τι σημασία έχει?

Αν δεν ονειρευτείς τον κόσμο πως θα τον φτιάξεις?

Κι αν δε φτιάξεις λίγο από εσένα,

Αν δε μάθεις εσένα,

Αν δεν απογοητεύσεις εσένα

Πως θα αλλάξεις τον κόσμο?

Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica, σήμερα 10-11-2014