Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Στάσου...






Σε σκέφτομαι και τρομάζω,
Από αυτό που ένοιωσα όταν σε είδα να φεύγεις.
Γιατί δεν έτρεξα να σε προλάβω,
Και αν σε προλάβαινα δεν ξέρω τι θα σου έλεγα.

Μπορεί να σου έλεγα απλά ¨στάσου¨
Χωρίς να σου δώσω κάποιο λόγο να το κάνεις.

Είμαι μικρή και γίνομαι μικρότερη.
Μπροστά στον φόβο.

Και χρειάζομαι μια φωνή να μου πει να μη φοβάμαι.
Αλλά ποιον να φορτώσεις με μια τέτοια ευθύνη;

Πώς να ζητήσεις κάτι…
Όταν δεν ξέρεις πώς να το ονομάσεις;;

Πως λες ¨ άσε με να σε φροντίσω¨ ,
Όταν σε τρομάζει ο εαυτός σου;
Αυτό που έγινες και ο καθρέφτης το βλέπει σωστό.
Μα κάπου μέσα σου ξέρεις πως δεν είναι.

Προσπαθείς να θυμηθείς που ήσουν,
Να ξεκινήσεις από την αρχή.
Μα δε θυμάσαι…
Σε βαραίνει σαν πέπλο της νύχτας,
Ένα σκοτάδι λησμονιάς.

Τι ήθελες; Που ήσουν; Πως έφτασες εδώ;
Που θα πας αύριο; Θα κρύβεσαι για πάντα;

Έως πότε θα γελάς στον κόσμο;

Σπάσε, δεν είναι κακό να τσακίζεις καμιά φορά!!
Ή μήπως είναι;
Και ποιος ξέρει πια;

Κουβαλώ το χαμόγελό μου μαζί μου,
Όπως η χελώνα το καβούκι της.
Κρύβομαι στο χαμόγελό μου με επιτυχία.

Όταν χαμογελάς σε ξεχνούν όλοι.
Όταν χαμογελάς, απλά είσαι εκεί,
Δεν βαραίνεις κανέναν, δε ζητάς τίποτα.

Γελώ γιατί θέλω, γελώ γιατί μου αρέσει…
Απλά θέλω να τσακίσω, θέλω να λυγίσω…

Έχω όμως ανάγκη να ξέρω,
Πως μόλις σηκωθώ θα είμαι πάλι εγώ.
Πως δε θα με κοιτάξεις με λύπη.
δε θα είμαι λιγότερο δυνατή αν κλάψω,
απλά θα είμαι ο εαυτός μου.

Τον αντέχεις;;
Θες να τον δεις;;;

Και τότε θα μπορώ να σου πω,
Άσε με να φροντίσω όλες τις πληγές σου.
Και σου υπόσχομαι, δε θα σου ανοίξω άλλες.

Απλά άσε μου λίγο χώρο να λυγίσω
Και να μπορώ να σου δώσω λόγο να σταθείς και να με κοιτάξεις…


Γράφτηκε από τη Mimosa Pudica  κατά κόσμον Φωτεινή, σήμερα 18.11.2014

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου