Ματαιότητα...

Ντύνομαι και βάφομαι,
σε μια προσπάθεια να κρυφτώ,
ή να φανερωθώ, ποιος ξέρει?
Φοράω ένα ζευγάρι τακούνια,
ποτέ δε στάθηκα καλά πάνω σε αυτούς τους διαόλους.

Απόψε όμως θα τα χορέψω,
θα σταθώ επάνω τους
τρικλίζοντας από αδυναμία και αλκοόλ.

Μόνη μου...

Ή θα σταθώ στα πόδια μου ή θα πέσω.
Οι επιλογές είναι λίγες.

Βάζω λεφτά και κλειδιά στην τσάντα.
Η νύχτα και το κρύο θα μου δείξουν το δρόμο.
Θα με βγάλουν σε κάποιο μπαρ...
Εκεί που κανείς δε θα μου δώσει σημασία.

Θα παρατηρήσω τη ματαιότητα,
η μάσκαρα και το μολύβι θα στάξουν στο πρόσωπό μου
και το κραγιόν θα μείνει επάνω στα τσιγάρα,
θα πεταχτεί με το τασάκι που θα αδειάσει.

Και έτσι κάθε προσπάθεια να κρυφτώ θα πάει χαμένη.

Μεθυσμένη και βρώμικη θα γυρίσω σπίτι.
Δε θα κάνω μπάνιο,
θα κρυφτώ κάτω από το πάπλωμα, 
θα κλάψω...

Είμαι μάταιη...

Κι εγώ...
όπως αυτοί που παρατηρούσα.
Χάνομαι στις λεπτομέρειες.
Ύπαρξη για την ύπαρξη
Ζωή πουθενά...

Θα ξυπνήσω το πρωί και θα πάω για δουλειά.
Δε θα έχει αλλάξει τίποτα.

Οι ρυθμίσεις έχουν γίνει.
Η ουτοπία έχει φτιαχτεί....

Τώρα γέλα...
Γέλα λοιπόν...
δεν κάνει να σε δουν να κλαις,
η ουτοπία δεν περιέχει δάκρυα.

Γράφτηκε 28/9/2014 από τη Mimosa Pudica,  Φωτεινή