Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Πάμε...





Με κοιτάς που γελάω ακόμα,
Με κοιτάς με απορία… πως μπορώ να το κάνω αυτό?
Όλα πάνε στραβά, όλα μοιάζουν αδύνατα πια..
Και όμως μου λες: «εσύ ακόμα γελάς»
Είναι που ακόμα πιστεύω… δεν είναι ότι ελπίζω.
Να είναι μια πίστη… πως τώρα που γκρεμίζονται όλα θα χτίσουμε κάτι καλύτερο…
Είναι μια πίστη στα φωτεινά, καθαρά μάτια που βλέπω
Μια πίστη σε αυτούς που παλεύουν ακόμα
Σε αυτούς που κάνουν όνειρα
Στα παιδιά που γεννιούνται
Σε αυτούς τους γραφικούς με τα πανό και τις ντουντούκες.
Στους έφηβους με τα φθαρμένα παντελόνια και παπούτσια και τις αγνές ιδέες.
Είναι μια πίστη στην ιστορία, πως όταν όλα κάποια στιγμή τελειώσουν, δίνουν τη θέση τους σε κάτι καινούριο.
Είναι μια πίστη σε αυτούς που ακόμα ερωτεύονται και δημιουργούν και κλαίνε αληθινά και γελάνε δυνατά…
Και τρέχουν να προλάβουν τη ζωή και μόλις κουραστούν ξαποσταίνουν πίνουν μια μπύρα και συνεχίζουν!
Είναι μια πίστη στον ήλιο που κάθε πρωί ανατέλλει…
Και έτσι γελάω και ονειρεύομαι…
Το κλάμα θολώνει τα μάτια, θολώνει την κρίση…
Γέλα… άπλωσε το χέρι σου… κράτα το διπλανό σου… πάμε…
Η μοναξιά είναι άτιμο πράγμα.. σε τσακίζει
Μη στέκεσαι μόνος… έλα πάμε στα παιδιά που γελάνε…
Δεν έχεις θάρρος? Φοβάσαι? Και?
Είσαι ατρόμητος.. απλά έχεις μάθει πως δεν είσαι!
Όλοι είμαστε, θα δεις… έλα πάμε, μας περιμένουν…
Μη με κοιτάς… απλά προχώρα..
Ο στόχος είναι εκεί… αχνοφαίνεται…
Αν προχωρήσεις θα τον δεις καλύτερα

Έλα να βαδίσουμε παρέα…

Γράφτηκε στην Αθήνα, στις 26/09/2014  από τη Mimosa Pudica... Φωτεινή...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου